Ik ben verslaafd

Moet Don Gerritsen afkicken?

Laat ik het maar op deze manier bekennen.

Ik besefte het voor het eerst toen ik een paar maanden in Delhi verbleef en vervolgens naar het Himalayagebergte vluchtte.

Dat besef ik me steeds weer als ik ga hardlopen langs de Amstel, als ik onder de snelweg A10 door ren.

Ik besef het als ik in de trein richting good old Nijmegen zit en naar rechts kijk terwijl ik de schitterende Waal oversteek.

Ik besef het als er een harde Westenwind staat als ik over het strand loop.

Ik besefte het in Engeland, toen ik zonder uitzondering op mijn fiets door de regen de Bristolian streets (zonder fietspaden) trotseerde, richting de universiteit.

Ik ervaar het als ik de koffiefabriek van Utrecht ruik als ik ’s avonds uit het kantoor van de Nationale Jeugdraad kom.

Ik ervoer het toen ik een tijd lang in een eenzaam hutje op Tiwi Beach in Kenia verbleef.

Ik besef het als ik aan het wandelen ben door de Oisterwijkse bossen.

Ik besefte het toen ik in Noorwegen op een boot zat door het Geiranger Fjord.

Ik besef het als ik achter een scooter sta te wachten in Amsterdam voor een rood stoplicht. Maar dat doe ik dus bijna nooit…

Ik besef het als ik écht nadenk.

Ik ben verslaafd.

Aan zuurstof. 

Schone lucht.