Column: Klimaattop… maar nu?

Warschau was afgelopen november aan de beurt voor de jaarlijkse klimaattop van de Verenigde Naties . De onenigheid tussen de ontwikkelde landen en de ontwikkelingslanden was, zoals vaker, het grootste probleem. De sluiting van deze top, die vorige week zaterdag plaats zou vinden, is zelfs een dag uitgesteld vanwege onenigheid over de eindtekst.

En het akkoord? In het voorjaar van 2015 moeten alle landen met een plan komen om vanaf 2020 de uitstoot van broeikasgassen te verminderen. Deze plannen worden vervolgens door vertegenwoordigers van andere landen bekeken en van feedback voorzien, waarna de plannen tijdens de klimaattop in Parijs, eind 2015, gepresenteerd worden. Vervolgens is er nog vier jaar over om de plannen in de praktijk te brengen – de uitstoot moet na 2020 immers fors afnemen.  Kort? Politici vinden het haalbaar, zo blijkt uit het slotakkoord van Warschau.

Van VN-niveau hoeven we dus geen daadkracht te verwachten, al is de verwachting dat de VN alles op kan lossen ook onterecht. Europa zit op zijn beurt verwikkeld in strakke wet- en regelgeving, en een voorstel om tijdelijk geen CO₂ emissierechten gratis weg te geven – om zo op een natuurlijke manier de prijs van CO₂ omhoog te brengen – sneuvelde eerder dit jaar in het Europees Parlement. Bas Eickhout, Europarlementariër namens GroenLinks, noemde deze maatregel “het meest lichte wat we konden verzinnen.” En als dat er al niet doorheen komt…

Dan kijkend naar Nederland. In de aanloop naar de klimaattop hebben jongeren door heel Nederland gastlessen gegeven over klimaatverandering. Op alle scholen waar de jongeren zijn geweest, is ook gevraagd naar de ideeën en boodschappen van de leerlingen daar. Deze adviezen zijn gebundeld en overhandigd aan staatssecretaris Mansveld van I&M. En hoe reageert de PVV in de Tweede Kamer? “Deelt u onze stelling dat er gebrek aan bewijs is dat klimaatverandering door mensen wordt veroorzaakt, en wordt het geen tijd dat u zelf wat klimaatonderwijs gaat volgen?”

Bovenstaande samenvattend, concludeer ik dat we van de politiek niets hoeven te verwachten. De enige optie die overblijft, is om het zelf te gaan doen. Momenteel lopen we in Europa achteraan, maar we hebben een kans om dat in te halen en weer bij de voorhoede terecht te komen. Hoe? Door als burgers te laten zien dat wij wél de urgentie van het probleem zien. En dat we ook zien dat wij het wereldwijde probleem niet op kunnen lossen, maar dat we wél als Nederland een voortrekkersrol kunnen nemen door lokaal en innovatief aan de slag te gaan.

Er zijn inmiddels flink wat lokale initiatieven voor de inkoop van zonnepanelen en windmolens. Wanneer we die combineren met flinke energiebesparingen en bewusteromgaan met ons inkooppatroon en onze vervoersbewegingen, kunnen we al een hele slag maken. Dan kunnen we de politiek eens laten zien wat Nederland kan. Ondernemen en aanpakken. Maar dan met z’n allen.