In de aanloop naar Parijs – Letterlijk & Figuurlijk

Nu het Nederlandse kabinet officieel in hoger beroep is gegaan tegen de uitspraak wat betreft de klimaatzaak vind ik het de hoogste tijd om te laten zien dat wij, de burgers van Nederland en Europa, achter een ambitieus klimaatbeleid staan. En met mij vele anderen.

In de aanloop naar de klimaattop in Parijs in december organiseren meerdere milieuorganisaties protesten om aandacht te vragen voor klimaatverandering. Zo fietst Milieudefensie naar Parijs, hangt Greenpeace een spandoek op de Eiffeltoren en worden er meerdere bussen ingehuurd om te pendelen. Stichting Urgenda organiseert The Climate Miles: een wandeltocht van een maand lang, met directeur Marjan Minnesma als symbolische koploper.

In theorie klinkt de Miles (zoals we het evenement op kantoor noemen) als een mooi initiatief: door gebruik van het meest duurzame transportmiddel mensen samen brengen op een revolutionaire wandeltocht. Maar een wandeltocht van 28 dagen organiseren – laat staan lopen – is niet niks en brengt vele vraagstukken met zich mee. Hoe ver willen we lopen per dag? Hoe werven we enthousiaste deelnemers? En hadden we niet gewoon een reisbureau moeten inhuren?! Over deze en vele andere vragen buigen zich op kantoor momenteel zeven mensen, waaronder ik.

Een onderwerp met meerdere ups en downs is de omgang met de Fransen. Mijn deel van de tocht loopt door vele kleine, pittoreske dorpjes in Noord-Frankrijk. Het voordeel is dat ik heerlijke Franse kazen kan nuttigen. Het nadeel is dat Fransen het woord vegetarisch haast niet kennen. Geen vlees eten, dat begrijpen ze nog net. Maar een menu zonder vlees én vis, dat is gewoonweg bizar! Ik ben dus bang dat het vooral erg veel baguette met jam wordt voor de vegetarische wandelaars tijdens de twee Franse weken van de tocht – hoewel we al die suiker er natuurlijk zo weer aflopen.

Een ander struikelpuntje is dat de Fransen Urgenda niet kennen. Waar in Nederland veel mensen een beeld hebben bij de organisatie, hebben Fransen al moeite met het begrijpen van de naam. “Qu-‘est-ce que vous dites, Uzjinda?” “Non c’est UrGenda, avec un G fort.” “Quoi?” “Un GGG!” Dat dus.

Ondanks mijn – voor Nederlandse begrippen – degelijke Frans komen er af en toe ook wat misverstanden voor. Bijvoorbeeld toen ik gisteren een restaurant belde dat ik had gevonden op Google Maps om een lunch te regelen. Ja, dat kon wel geregeld worden zei de meneer aan de andere kant van de lijn, en dan voor 50 euro per persoon. 50 euro?! Toen ik vroeg of we ook een kommetje soep met baguette konden krijgen, hoorde ik alleen een verbaasde en verontwaardigde zucht waarna meneer abrupt ophing. “Les idiots Hollandais!”, zal hij wel gedacht hebben.

Gelukkig zijn er ook de vriendelijke en hartverwarmende Fransen, zoals die ene eigenaar van een maison d’hôtes in een klein dorpje gelegen in een park naast het ouderlijk huis van Henri Matisse. Dagelijks ontvang ik een update van dit familiebedrijf over de voorbereidingen voor onze komst. Zo wordt de garage uitgeruimd voor onze avondetappe, bestelt men verse croissants en broodjes van de plaatselijke bakker en schaft de familie vele kazen aan voor het ontbijt als optie voor de vegetariërs onder de wandelaars (nu maar hopen dat er geen veganisten bijzitten…). En zo zijn er vele anderen die de Miles een zó leuk en dapper initiatief vinden, dat ze ons met liefde willen ontvangen.

Eén ding is in ieder geval zeker: november wordt een bijzondere maand.

De uitspraak van de klimaatzaak zaak is eind juni 2015 gedaan. Hierin is het kabinet verplicht om de nationale CO₂ uitstoot te verminderen met 25% in 2020 t.o.v. 1990 levels, wat op mondiaal niveau de opwarming van de aarde zal beperken tot 2 graden.