Klaar voor de start…
Terwijl de cafeïne van mijn goedkope Albert Heijn to go cappuccino langzaam begint in te werken kijk ik uit op een relatief druk tafereel voor de zondagmorgen. Links springen meisjes rond in gele letterkostuums die samen het woord HUP spellen en rechts worden er haastig – al dan niet scheef -allerlei stickers op auto’s geplakt. Bovendien verzamelen om mij heen steeds meer mensen met Friese attributen, alsof het de eerste kermis in Drachten betreft. Het is 1 november, de start van The Climate Miles; een wandeltocht van Utrecht naar Parijs, om aandacht te vragen voor klimaatsverandering en de aankomende klimaattop in december.
Na bijna een jaar van voorbereiding en verontwaardigde blikken – “Jullie gaan lópen naar Parijs?”-, de nodige tweets, en foto’s worden de eerste kilometers dan echt gelopen. Al snel raken mijn vriend en ik achterop, omdat we nog mensen gedag moesten zeggen maar misschien ook vanwege een zekere tegenzin, voor het wandelen. Ik herinner me hoe mijn moeder – een wandelliefhebster – me als kind meenam op wandelvakantie in de Franse Alpen. Ze kreeg me mee door te beloven om één week te wandelen, waar twee weken chillen, shoppen, en zonnebaden tegenover stonden, zoals een twaalfjarige Britney Spears fan betaamt. Deze compensatie was niet genoeg. Puffend, zwetend en bijna gillend bereikte ik elke dag de top, totdat we op een dag moesten schuilen voor de bliksem in een grot bovenaan de berg. Toen was ik per uitzondering te bang en geschokt om stennis te schoppen.
Als medeorganisator van de tocht leek het me niet zo handig om dergelijke informatie te delen, en de eerste kilometers van de dag vallen me ook wel mee, ondanks het flinke doorstappen van de fanatieke vooroplopers. Ik had er niet meer uit kunnen zien als een stagiaire, beladen met vlaggetjes, spandoeken en een felle jas die kennelijk schreeuwen: “waarmee kan ik u helpen?” Van één vrouw, die ongemakkelijk een gesprek probeert aan te knopen naar aanleiding van mijn vlaggetjes, blijkt al gauw haar eigenlijke doel: LinkedIn vrienden worden. Op een verfrommeld papiertje schrijft ze mijn naam naast vele anderen, waarna ze mededeelt dat ze nu weer door moet. Erg onsubtiel zijn ze wel, haar netwerk skills. Maar ik voel me toch een beetje vereerd dat ik op het lijstje mag, ook al ben ik maar stagiaire.
Weggezonken in gedachten stap ik machinaal door, tot ik plotseling voel hoe mijn vriend in mijn hand knijpt. “Kijk, wat mooi!” Voor ons bevindt zich de Lek, met daarin een reflectie van het prachtige beeld van de ondergaande zon, in het midden van de ongerepte natuur. Op de pont vertelt een mevrouw hoe de natuur zo onaangetast is gebleven vanwege de acties van vrijwilligers, “dus denk daaraan tijdens jullie wandeltocht, als burger heb je meer macht dan je denkt!” verzekert de enthousiasteling ons passievol.
In het donker bereiken we onze bestemming, Vianen. Terwijl we van een Affligem biertje genieten in de lokale alcoholistenkroeg worden we vermaakt met het nodige geschreeuw en gelal van stamgasten die er duidelijk al het merendeel van de zondag doorbrengen. 15 kilometers zitten erop, nog 565 kilometers te gaan. Ik heb er zin in.
