Perfection sells…?

Oké, op naar de volgende bestemming. Ondertussen bevind ik me een stuk westelijker, op de plek waar je op 21 maart en 21 september totaal geen schaduw hebt… Ecuador it is! En wat kan ik hier over voedselverspilling leren is dan de vraag die ik aan mijzelf stel.

Wat me meteen opvalt als ik op mijn eerste dag een bezoekje breng aan de lokale groente- en fruitmarkt, is de grote diversiteit aan tropische vruchten die in kleurrijke bergen liggen opgestapeld. Later die dag, als ik boodschappen ga doen bij de Supermaxi, een gigantische supermarkt die nog het meest weg heeft van de Amerikaanse Wallmart, valt het me op hoe anders het groente- en fruitschap er daar uit ziet. Veel rechter en strakker…

Dit brengt me op het idee voor mijn volgende column: de esthetische eisen voor het uiterlijk van ons voedsel. Het kritische schoonheidsideaal wat in veel landen zoals Nederland – maar duidelijk ook in de supermarkt waar de gegoede burgerij van Ecuador zijn boodschappen doet – bepaalt welke groenten en fruit wel of niet verkocht kunnen worden, is één van de voornaamste oorzaken van verspilling. Van de totale hoeveelheid voedsel die wordt geproduceerd bereikt een groot deel de supermarkt niet eens, omdat het niet de perfecte afmetingen heeft, niet glanst of ergens een buts of bruin plekje heeft. Wat niet voldoet aan onze eisen van perfectie wordt vaak simpelweg in landfills gestort. En dat terwijl een imperfect uiterlijk helemaal niets afdoet aan de smaak. Wat dacht je van appels die in Spanje worden verbouwd, vervolgens naar Zuid-Afrika worden gevlogen om te worden gewaxt en dan weer worden teruggevlogen om in een Nederlandse supermarkt te worden verkocht… Dit komt de ecologische voetafdruk van het product uiteraard niet ten goede.

In Nederland en omstreken begint er langzaam meer bewustzijn te ontstaan rond dit probleem. Zo zetten initiatieven zoals Kromkommer zich in om imperfecte groenten te gebruiken door ze te verwerken in soepen of salades. Ook heeft de Franse keten Delhaize zich ingezet voor het verkopen van ‘mismaakte groenten’ voor een betaalbare prijs, wat een groot succes is gebleken.
Maar wat doet Ecuador met zijn groenten en fruit, hoe staat het daar met het schoonheidsideaal? Dat de eisen hier anders zijn valt me op als ik een banaan eet die ik in het winkeltje op de hoek van de straat heb gekocht. De vrucht is gedeukt, niet krom maar recht, half verkleurd en heerlijk zoet. Zo’n banaan zou in Nederland waarschijnlijk de supermarkt niet halen… Maar ook hier in Ecuador is het verschil tussen de producten op de markt en in de supermarkt opmerkelijk groot. Misschien zelfs bijna groter dan in Nederland. Is het een statussymbool om perfectie na te streven? Is dat waarom de rijkere mensen hier de supermarkt verkiezen boven de rommelige bedrijvigheid van de markt? Hoewel de producten op de markt er lang niet zo perfect uit zien als in de supermarkt smaken ze er niet minder om. Dit zet me aan het denken. Voortaan, zo neem ik me voor, zal ik de supermarkt vaker links laten liggen. En, waar of niet, die appel die je van de vriendelijke boer op de markt koopt smaakt vast veel beter dan de glanzend gewaxte variant uit de Albert Heijn.

In de koeling blijven groenten en fruit wel langer goed…