Verslag uit Quito: UN Conference HABITAT III

Deciding the future of urban development together 

Daar zit ik dan op het vliegveld van Quito, Ecuador, onderweg naar huis na een bliksembezoek aan het land waar ik eerder dit jaar al vier maanden heb doorgebracht. Dit keer was de VN Habitat III conferentie het excuus om een tripje te maken. Deze conferentie vindt eens in de twintig jaar plaats en is er op gericht om de nieuwe duurzame urban agenda vast te stellen. Erg duurzaam voel ik me in ieder geval niet met al dat heen en weer gevlieg, maar geïnspireerd ben ik wel. Graag wil ik mijn ervaringen en een aantal van de meest inspirerende bevindingen met jullie delen in een korte reeks verhalen. Nu als eerste mijn algemene indruk van het conferentie spektakel.

Binnen de mondiale context waar een groeiend deel van de wereldbevolking in steden leeft, richt The New Urban Agenda, zich op “de integratie van alle facetten van duurzame ontwikkeling om welzijn, gelijkheid en gedeelde welvaart” te promoten. Nu is echter alleen nog de draft gepresenteerd. De definitieve agendapunten zullen pas na de conferentie worden bevestigd. Wel frappant dat alle invloedrijke partijen – Ban Ki-moon, en de reeks burgermeesters die aanwezig is om hun stad te vertegenwoordigen – allemaal hun zegje doen nog voordat de conferentie officieel van start is. Niet zo heel erg participatory dus.

Al met al is het evenement behoorlijk groots opgezet. Dat begint al op het vliegveld, waar iedereen wordt ontvangen met rozen en chocola. Het ruime animo voor deze aangelegenheid blijkt uit de enorme wachtrijen van mensen die op de vrijdag voor het evenement officieel van start gaat hun badge op komen halen. De volgende dag staat in alle nationale kranten dat men gemiddeld acht uur in de rij heeft moeten staan. Een storing in het registratie systeem. Verbaast me eigenlijk weinig…

[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Wel frappant dat alle invloedrijke partijen hun zegje doen nog voordat de conferentie officieel van start is. Niet zo heel erg participatory dus.[/perfectpullquote]

Ook als ik me op maandagochtend fris en fruitig naar de conferentiehal begeef stuit ik op een behoorlijke rij, die zeker drie uur van mijn dagprogramma in beslag neemt. Om me heen hoor ik allerlei mopperende geluiden van mensen die zich beklagen over het ‘feit’ dat het ruime budget voor dit evenement duidelijk aan corruptie verloren is gegaan, waardoor de organisatie nu een rommeltje wordt. Wat er met het geld gebeurd is weet ik niet, maar het is wel frappant dat we uren in de rij moeten staan – omsingeld door kinderen die snoepjes proberen te verkopen – om te ontdekken dat er binnen ook vaak geen plek meer is om seminars bij te wonen. En dat terwijl in de wijde omtrek wel alle wegen opnieuw zijn aangelegd en alle gebouwen opnieuw zijn beschilderd.

[perfectpullquote align=”right” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Aan concrete lange termijn strategieën om ‘welzijn, gelijkheid en gedeelde welvaart’ te bereiken lijkt het echter nog te ontbreken.[/perfectpullquote]

Als we het hebben over de inhoud van wat er door de hoge heren (en dames, want over het belang van inclusie van vrouwenrechten is iedereen het eens, op papier dan) besproken wordt, valt daar ook wel het een en ander op aan te merken. In de talloze paneldiscussies passeren heel wat onderwerpen de revue, van smart cities tot sloppenwijken en van stadslandbouw tot vrouwenrechten. Er worden veel mooie woorden gesproken, maar in de meeste gevallen ontbreekt de link naar concrete acties en strategieën: Ik ervaar een behoorlijk gat tussen wat de ‘belangrijke mensen’ te vertellen hebben versus de groep kleine NGO’s, die bijvoorbeeld blij komen vertellen dat ze in hun wijk de straat met bloemen hebben beschilderd om de stad leefbaarder te maken. Aan concrete lange termijn strategieën om ‘welzijn, gelijkheid en gedeelde welvaart’ te bereiken lijkt het echter nog te ontbreken.

[perfectpullquote align=”left” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Maar op een conferentie als deze, waar letterlijk de hele wereld zich verzamelt op een gebied van minder dan één vierkante km, is het goed netwerken. [/perfectpullquote]

Oké, genoeg gemopperd. Laten we wel wezen, het is misschien inderdaad wat ambitieus om te beweren dat we “samen de toekomst van steden vaststellen”. Maar op een conferentie als deze, waar letterlijk de hele wereld zich verzamelt op een gebied van minder dan één vierkante km, is het goed netwerken. Na vijf dagen vol lezingen, borrels (Heineken drinken met de burgermeester van Utrecht), formele en informele gesprekken, zit ik vol met inspiratie en zit mijn tas vol met visitekaartjes. Het mag dan nog ontbreken aan heel concrete ontwikkelingsstrategieën, maar met alle ideeën die ik voorbij heb horen komen kan ik zeker vooruit. En als van alle aanwezigen in ieder geval een aantal de handen ineen zullen slaan kunnen we zeker op een betere stedelijke toekomst hopen. Want eerlijk is eerlijk, als we gaan wachten tot alle hoge piefen het eens zijn kunnen we net zo goed niet beginnen. Laat deze conferentie een manier zijn om het veel bredere publiek van gewone en ongewone wereldburgers met elkaar te verbinden en beweging te creëren. Het draait dus niet zozeer om over de toekomst te beslissen, maar om haar zelf te creëren: right here, right now.