Column: Treinreis

Steeds meer jongeren houden zich bezig met duurzaamheid. Een goede ontwikkeling, die helaas niet door iedereen wordt opgemerkt, merkte Marije vanochtend in de trein.

Zoals het een echte student betaamt, reis ik in het weekend meestal op en neer naar mijn ouders. Gekozen voor een week-ov (zodat ik bij heftige regenbuien of sneeuwstormen ook gratis de fiets in kan ruilen voor de minder duurzame bus), ben ik genoodzaakt om op maandagochtend de trein te nemen.

Zo ook vanochtend. Expres koos ik de route die qua overstappen een stuk onhandiger was, maar qua uitzicht een prettigere reis voor mij in petto had. Zeker op de vroege maandagochtend is dit uitzicht voor mij – een echt avondmens – ideaal.

Verdrinken in het voorbijrazende, prachtig groene landschap en nog even weg dromen voordat het weekend echt wordt ingeruild voor de realiteit van school, studeren, eten koken, werken en alle andere dingen waar een student zich mee bezig hoort te houden.

Met nog slaperige oogjes klauterde ik met mijn twee tassen de trein in en mijn geluk kon haast niet op toen ik neerplofte in een stoel van een nog lege vierzits: dit leek – zoals mij bij het inchecken al was beloofd – daadwerkelijk een goede reis te worden. Geen vieze mannen, bellende meisjes of skaters met te harde muziek naast of tegenover me.

Maar toen, vlak voordat het reusachtige gevaarte zich in beweging zette, gebeurde het. Niet één, niet twee maar drie kwamen er de coupé binnengestapt. Drie van de soort die een treinpassagier als ik het meeste vreest.  Ze leken onschuldig, maar schijn bedriegt. Met luide, schelle stemmen overstemden ze alle geluiden in de coupé, zoniet die van de hele trein.

De drie omaatjes –want dat waren het- begonnen al gauw over jongeren. En of ik wilde of niet, ik ving alles op wat werd gezegd. Ik zou het gesprek hier letter voor letter kunnen herhalen, maar dat wil ik jullie niet aandoen. Het kwam erop neer dat jongeren een verschrikking zijn voor de aarde: ze ‘gooien alles op straat’, ‘houden geen rekening met het milieu’ en ‘doen niets goeds voor de wereld’.  Nadat al deze woorden mijn inmiddels tuitende oren hadden bereikt, kreeg ik ook nog eens een vuile blik toegeworpen van één van de drie dames.

Klopt het wat deze oudjes zeiden? Zijn jongeren over het algemeen meer vervuilend dan de oudere generatie? En zouden al hun leeftijdgenoten op die manier over ons denken? Zo generaliserend als de oudjes over jongeren waren, wil ik niet zijn over deze drie omaatjes, maar waren zij het niet die de periode van de meeste milieuvervuiling hebben ingeluid? En vormen wij juist niet de generatie die in deze puinhoop moet leven en het maar moet zien op te lossen? Ik ben blij dat er in ieder geval een grote groep jongeren is – waaronder onze lezers – die zich wel inzet voor een betere wereld. Laten we de oudjes het tegendeel bewijzen.

Deze artikel is geschreven door Marije Schuurs.