Dagboek Oeganda I
Winnaars Millenniumbattle 2009 delen hun ervaringen
In Pakhuis de Zwijger in Amsterdam hebben de vier studenten van ‘Team Atlas’ de Millenniumbattle 2009, georganiseerd door MoveYourWorld, gewonnen. De hoofdprijs is een tien-daagse studiereis naar Oeganda, alwaar een aantal gezondheidsprojecten van Cordaid/Memisa worden bezocht. In etappes doen zij daarvan verslag. Veel leesplezier!
Het reisprogramma:
Dag 1: Aankomst en overnachting in Kampala
Dag 2: Gesprek met TPO directeur
Bezoek aan Universiteit voor een debat over ontwikkelingssamenwerking
Overnachting op Universiteit in Kabale
Dag 3: Reizen naar bisdom Kabale
Health Insurance dorp bezoek.
Overnachting Kabale
Dag 4: Bezoek Health Insurance Kabale – ziekenhuis/ kliniek
Overnachting Kabale
Dag 5: Reizen naar Ninja
Dag 6: Veldbezoek TPO trauma/ sociale zorg, vluchtelingen, basisscholen
Overnachting Soroti
Dag 7: Veldbezoek TPO lifelyhood project/ farmers
Overnachting Soroti
Dag 8: Naar Kampala
Kerkbezoek
UCMB Koepelorganisatie kerkelijke ziekenhuis gezondheid
’s Avonds op stap met derde kamerleden
Overnachting Kampala
Dag 9: Afspraak Nederlandse Ambassadeur
Vertrek naar Nederland
Dag 1 & 2
Anouk Post
Voor deze reis had ik vele vragen over ontwikkelingssamenwerking en over Afrika. Hopelijk worden deze beantwoord. Een van de vragen die ik had is: Hoe is Afrika nu echt?
Oeganda is niet helemaal zoals ik van tevoren verwacht had. Ik vraag me af wat aan het begin van deze reis eigenlijk mijn verwachtingen waren. Aan de ene kant heb je het beeld van de uitgemergelde Afrikanen die allemaal aan AIDS lijden en geen dak boven hun hoofd hebben. Met die beelden ben ik als kind doodgegooid. Natuurlijk had ik dat beeld al iets genuanceerd in de loop van de jaren, maar sinds mijn aankomst in de hoofdstad Kampala is dat beeld nog sterker veranderd.
Er lopen erg veel mensen op straat en er zijn vele kleine winkeltjes. Iedereen is druk bezig. Niks geen zandweggetjes, gewoon asfaltwegen en overal waar je kijkt is reclame te zien. De mensen lopen niet in mooie kleurige doeken, maar in meer westerse kleding. Sommigen lopen in pak.
Oeganda lijkt een land dat zich aan het ontwikkelen is. Er zijn ongetwijfeld vele problemen, maar door de hoofdstad ben ik hoopvoller geworden. De reclames en het vele bouwen geven me het gevoel dat de stad opbloeit. Ik ben benieuwd naar de meer afgelegen dorpjes waar we heen gaan. Klopt mijn beeld daarvan of zal alles anders zijn dan ik verwacht had?
Laura Schoot
Na een snelle vlucht vanuit Schiphol kwamen we aan in een donker Entebbe. Het uur rijden naar ons hotel in Kampala gaf veel indrukken; veel bedrijvigheid langs de weg.
Het eerste dat op maandagochtend op het programma stond was een bezoek aan het hoofd van TPO, een organisatie waarvan we later deze week projecten gaan bezoeken in de omgeving van Soroti. Opvallend aan het bezoek vind ik, is dat er in het beleid van TPO veel aandacht is voor psychiatrische hulp, in de vorm van medicijnen maar ook counseling.
In de middag verlieten we Kampala weer voor ons hoogtepunt, het debat met de masterstudenten health care van de martyrs university. Na een klein, stoffig weggetje in te zijn geslaan, kwamen we bij de campus. Het was een soort oase, een prachtige campus. Als snel bleek dat een masterstudent in Oeganda iets anders is dan een masterstudent in Nederland. Het waren chirugen en ziekenhuisdirecteuren die er een jaar tussenuit waren om weer te studeren. De oegandese studenten hadden een presentatie voorbereid over het onderwijssysteem in Oeganda, en de hervormingen die er de afgelopen jaren plaats hadden gevonden.
Vervolgens waren Judith en Anouk aan de beurt met hun verhaal over de Millenniumbattle en ons idee over zorgverzekeringen in Afrika. Er kwam van deze deskundigen veel input over de millenniumdoelen, en na wat doorvragen ook over ons idee. In de basis werd het een goed idee gevonden, maar in de praktijk bleek de gezondheidszorg in Afrika een stuk ingewikkelder te werken dan wij hadden gedacht. Wat dan ook weer tot interessante discussies onderling leidde.
Op naar een nieuwe dag in Oeganda!
Judith Ament
Er zit een knoop in mijn hoofd en hij wordt maar niet ontward. Ik voel me weer terug in mijn kleutertijd met alle bijpassende ‘Waarom-vragen’. Het is nu niet meer “Waarom zijn de bananen krom?”, maar “Waarom is de aarde hier zo rood?” of “Waarom zijn alle huisjes roze of geel?”. Ook ingewikkelder vragen komen in mij op.
Het land is zo mooi, de heuvels zo bebost, waarom lukt het de mensen niet genoeg te produceren om een aardig inkomen te genereren? Komt dat zoals zij zeggen door de oneerlijke handelsverhoudingen in de wereld? Door onze importheffingen? Of heeft het meer een interne oorzaak, hier in Afrika? Als ze hun producten niet naar Europa krijgen, waarom ontstaat er dan geen bloeiende Afrikaanse markt? Is daar geen animo voor of beschikken ze niet over de juiste middelen? Als je met je fiets kilo’s bananen de heuvel op moet duwen, geloof ik meteen dat je die nooit vers in Kampala in het vliegtuig krijgt. Tegen de tijd dat je je eigen dorp hebt bereikt zijn ze wellicht al rot. Misschien levert een gebrek aan infrastructuur wel de meeste barrieres. Maar wat mij het meeste zorgen baart is dat ik een andere oorzaak misschien wel waarschijnlijker acht.
Mensen lijken zo per dag te leven hier. Ze lijken zich alleen om vandaag te bekommeren en zich niet druk te maken om morgen. En wie niet aan morgen denkt heeft wellicht ook geen dromen, ambities of plannen. Waarom zou je je ook uit de naad werken als je nergens voor vecht, als er geen toekomst is waarvan je droomt? En als een heel land niet droomt en zich niet uit de naad werkt, is het dan gek dat er niets van de grond lijkt te komen? Misschien is dit allemaal oppervlakkige naiviteit en heeft ook het leven per dag een dieper liggende oorzaak. Misschien zijn negatieve en teleurstellende resultaten uit het verleden de oorzaak. Maar goed, resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst…