Teleurgesteld – Suzanne in Kopenhagen VI

Suzanne Maas blogt op duurzamestudent.nl/kopenhagen over de klimaattop en haar project Project Survival NL

Suzanne Maas blogt op duurzamestudent.nl/kopenhagen over de klimaattop en haar project Project Survival NL.

Vrijdag
Game theory, of specifieker, het prisoner’s dilemma. Een dilemma dat een situatie beschrijft waarin twee personen niet samenwerken, ook al zou dat voor beide wel het beste zijn. Een korte omschrijving. Er zijn twee gevangen en ze worden allebei in verschillende kamers vastgehouden. Er zijn drie opties: toegeven en de straf delen, de schuld op de ander afschuiven en zelf vrijuit gaan, of allebei je mond houden en er met een waarschuwing vandoor gaan. In meer generieke vorm wordt deze theorie ook gebruikt in politieke en economische analyses, waarbij het resultaat afhangt van samenwerking. De resultaten zijn dan als volgt: als beide partijen samenwerken ontstaat er een win-win situatie. Als partij A meewerkt, maar partij B tegen werkt, wint partij B veel en verliest partij A veel. Als beide partijen niet meewerken verliezen ze allebei.

De klimaatonderhandelingen beginnen een beetje op het prisoner’s dilemma te lijken. Obama’s speech van vanochtend was naast teleurstellend ook een schoolvoorbeeld van dit dilemma: “America has made our choice. We have charted our course, we have made our commitments, and we will do what we say. Now, I believe that it’s time for the nations and people of the world to come together behind a common purpose”. Wij willen wel het goede voorbeeld geven, maar enkel als ‘jullie’ dat ook doen. En anders doen we niets. Ik had meer verwacht van Obama, gehoopt dat hij zijn Nobelprijs waar kon maken.

Gisterenavond was ik met Eva bij een concert van een orkest dat Händel’s Messias vertolkte. Daar kwam de volgende – in het licht van de klimaatonderhandelingen zeer toepasselijke – tekst in voor: “Why do the nations so furiously rage together, why do the people imagine a vain thing? The kings of the earth rise up, and the rulers take counsel together…”. Op dit moment zijn er in Kopenhagen meer dan 110 wereldleiders bijeen om een eind te breien aan de klimaatconferentie. Dat geeft toch aan dat deze presidenten klimaatverandering serieus nemen, zou je zeggen. Maar, alles wat wij zien op de grote schermen in de alternatieve conferentiecentra zijn hoge piefen die uitgekauwde speeches houden, over hoe de wetenschap laat zien dat klimaatverandering erger zal zijn dan we verwacht hadden, dat hun landen de gevolgen van klimaatverandering al ondervinden en dat het nu de tijd is voor een ambitieus en eerlijk klimaatakkoord. Waarom komen er 110 wereldleiders vanuit alle hoeken van de wereld gevlogen om te preken voor eigen parochie, terwijl er (volgens de initiële planning tenminste) nog maar een paar uur is om te onderhandelen? (Idee: waarom kunnen deze wereldleiders in dit informatietijdperk niet gewoon hun speech van te voren opnemen en youtuben? Scheelt veel CO2 en kostbare tijd). 

Zaterdag
Na gisterenavond een inspirerende avond te hebben gehad met Project Survival (gezamenlijk injera eten in een Ethiopisch restaurant en bedank speeches recht uit het hart) was er toen ik vanochtend wakker werd dan eindelijk besloten over een akkoord, het Copenhagen Accord. Alhoewel het gepresenteerd wordt als baanbrekend zie ik vooral veel gemiste kansen. Ik kan er echt niet bij dat twee jaar voorbereiding, 2 weken lang onderhandelen in Kopenhagen en zo ontzettend veel publieke druk tot niets meer leiden dan een 3 pagina lange intentieverklaring, waarin de daadwerkelijke beslissingen wéér vooruit worden geschoven.

Ik zou willen dat we onszelf allemaal als wereldburgers zouden zien, niet als inwoners van een of ander machtsblok, en dat we inzien dat gezamenlijke actie in ieders ‘best interest’ is. Ook volgens het prisoner’s dilemma is samen het probleem aanpakken de beste oplossing.

Ik ben ontzettend teleurgesteld in COP15: survival is not negotiable, and it is not a game!

Hieronder: een filmpje van de FairClimate ambassadeurs over Project Survival NL