skip to Main Content

Over de top

Jongerenvertegenwoordiger Michaela Hogenboom blikt terug op de klimaattop in Kopenhagen

Voor mijn gevoel draaide de laatste weken alles om de klimaattop; politieke focus, media aandacht, mijn mailbox, mijn gastlessen, overal was klimaat het centrale thema omdat de verwachting was dat ‘Kopenhagen’ de uitkomst zou bieden voor het tegengaan van klimaatverandering op mondiaal niveau.

Samen met zo’n 1500 jongeren van over de hele wereld, nog eens een duizend tal NGO vertegenwoordigers, media en landendelegaties hebben we twee weken lang door het beruchte conferentiegebouw Bella Center gerend, met als doel om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen en wereldwijde afspraken te maken om de vervelende gevolgen van klimaatverandering die nu al gevoeld worden in veel ontwikkelingslanden te verhelpen.

De laatste dagen van de conferentie werd de sfeer grimmiger; vertegenwoordigers van de civiel society zoals de jongeren en NGO’s werden grotendeels geweerd uit de brandhaard van de onderhandelingen. De laatste dag hoorde ik slechts tot de 12 uitverkorene jongeren die nog naar binnen mocht. Door de grote gangen en zalen begaven zich nu slecht landendelegaties, ministers en wereldleiders (zo’n 119 stuks) en de media die op hun dook als gieren op een lijk. Nu we als jongeren formeel niet meer veel te zeggen hadden, probeerde we met t-shits met de tekst “how old will you be in 2050” de aandacht terug te roepen naar waar het eigenlijk om gaat; de toekomst van de aarde; van onze wereldburen van eilanden die drijgen te overstromen, woestijnen die oprukken, en gebieden die geteisterd worden door stormen, en ook van onze kinderen en kleinkinderen, slechts in mindere mate de toekomst van de wereldleiders in pak.

Vrijdagavond heeft de Amerikaanse president Barack Obama een politiek akkoord bekend gemaakt, dat onderhandeld werd met China, India, Zuid-Afrika en aan de zijlijn Europa. Het is geen bindend akkoord, en het is niet via een orgaan van de Verenigde Naties opgesteld (met participatie van alle landen).

Om een uurtje of 5 ’s ochtends stonden de tranen in mijn ogen toen de vertegenwoordiger van de Marshall Islands zijn speech deed. Hij sprak over zijn thuisland, dat van zijn voorouders, doch op wereld niveau niet meer dan een groepje koraaleilandjes die op een grove kaart niet eens zichtbaar zijn. En hoe hij na twee weken onderhandelen naar huis zou gaan, naar zijn kinderen en kleinkinderen. Maar met lege handen, hij heeft hun toekomst niet kunnen veilig stellen. Hun land zal verdwijnen.

Daar komt het dus op neer. Het gaat niet over de toekomst van al die mensen, maar enkel over een politieke deal die nu nog door de lidstaten van de klimaatconventie goedgekeurd moet worden. Die is niet bindend, en dus kan je nu al zien aankomen dat er niet al te veel van in huis zal komen. Inhoudelijk liggen er ook absoluut niet voldoende toezeggingen op tafel. Maar het moet gezegd, het proces naar Kopenhagen toe heeft wel heel wat landen aangezet om een stap vooruit te zetten. Alleen hebben we nu veel meer en veel grotere stappen vooruit nodig, en wel snel.

De Europese Unie heeft ook nog veel werk voor de boeg. Ze zegt steeds van zichzelf dat ze een leidersrol speelt, maar dat durf ik in vraag stellen. De EU schuift een uitstootvermindering van 20% naar voren, en is tegen de verwachtingen in nog steeds niet naar 30% opgeschoven. Dat wil ze enkel doen als andere landen ook ver genoeg gaan. Klinkt logisch, maar wat wel erg pijnlijk is: die 20% ligt onder het minimum dat wetenschappelijk nodig is.

Dus wat bleek nou na de slopende lange nachten in de conferentiezaal; onze wereldleiders hebben het niet op een akkoordje kunnen gooien. Moeten we nu volledig bij de pakken neer gaan zitten?

Dat ik nu niet depressief in een hoekje zit komt vooral door de enthousiasmerende jongeren met inspirerende verhalen van uit alle uithoeken van de wereld. Van Nigeria, tot Peru, de US, Europa en op kleine eilandstaatjes als Vanuatu schieten er jongereninitiatieven voor een duurzamere wereld en om klimaatverandering tegen te gaan als paddenstoelen uit de grond. Dit is voor mij het bewijs dat onze generatie klaar is om de ‘sense of urgency’ die ook onze wereld leiders zeggen te voelen, te vertalen naar het eigen handelen; door te letten op wat je koopt, eet, en doet tijdens studie en werk.

Wij als jongeren hebben invloed uit proberen te oefenen op de onderhandelingen door teksten aan te leveren aan delegatieleden, ministers en premiers te spreken, en te demonstreren. Maar dat was niet het enige; we kunnen niet wachten tot de ‘belangrijke’ mensen in pak ergens uit gekomen zijn. Daarom bleven we de blik vooruit richten, door ideeën te delen en samenwerkingsverbanden te leggen. Want het is wel duidelijk geworden dat als we klimaatverandering echt willen tegengaan, dat we dan zelf het leiderschap moeten tonen wat gedurende de klimaattop ontbrak. Ik hoop sterk, en zal zelf mijn uiterste best doen, dat een flop op de top de aandacht niet onttrekt van waar het hele circus om beginnen was; het tegengaan van klimaatverandering en de negatieve gevolgen daarvan.

 

Lees meer van Michaela Hogenboom op www.michaelahogenboom.com

Back To Top