Een weekje Impact-diëten

Van 7 tot en met 14 november 2010 was het No Impact Week in Nederland. Net als ongeveer 1000 anderen probeerde DuurzameStudent een weekje zo energiezuinig en afval besparend mogelijk te leven…
Korter douchen is net zoiets als korter uitslapen. Wanneer je uitgeschrobt bent denk je vaak: “Ah, nog 2 minuutjes..!” en je draait je nog even om onder de kraan om je nog even in de fijne warmte van het water te koesteren. 

Toch heb ik het de afgelopen zeven dagen maar weer eens geprobeerd. Het was namelijk No Impact Week: een week waarin je, net als Colin Beavan dat een jaar deed, kon proberen om met “No impact” op het milieu te leven. Dat dat nog een hele uitdaging was, hoef ik vast niet te vertellen maar ik ga het, voor het levende bewijs toch even doen.

De week begon wel vrij eenvoudig: op zondag 7 november moest ik bedenken wat ik de komende week allemaal zou gaan kopen, en dat dan vooral niet doen. Nou, no problemo! Als arme werkloze student-af stonden er toch al niet veel aankopen op de planning. Wèl had ik besloten om bij de kringloopwinkel op zoek te gaan naar een weegschaaltje, waarmee ik mijn eten beter af kon wegen en zo (nog) minder teveel gekookt eten te moet weggooien. Ik vond er een voor 2 euro van een goed merk, die nog mooi was ook.

De tweede dag was lastiger. Ik moest zorgen dat ik die dag geen afval maakte. Dat ging al meteen mis bij het ontbijt: m’n pak melk ging leeg en kon dus de koelkast niet meer in. Ook na m’n theezakje drie keer gebruikt te hebben moest ie aan het eind van de dag toch echt weg. En wat te denken van dat zakje orka-zoutjes wat al maanden op m’n kamer lag, en waar ik plotseling zo’n zin in kreeg, en wat toen opeens leeg was? Er stond op dat de vin van een orka twee meter lang kon worden, wat ik niet wist en bijzonder boeiend vond (stel je voor, dan past zo’n orka niet eens door de deur)… had dat zakje gelukkig nog wel een extra nut behalve verpakken gehad.

Om het mezelf die avond nog eens extra moeilijk te maken, besloot ik naar de snackbar op de hoek te gaan om (voor de zoveelste keer) te proberen mijn broodje groentekroket gewoon in de hand en zonder onnodig bakje, mosterdzakje, servetje, papieren zakje en daaromheen nog een plastic zak mee te krijgen. “Meenemen of hier opeten?” vroeg het meisje standaardmatig, en ik, al even standaardmatig “Meenemen, maar niet verpakken.” Ze staarde me glazig aan en ik moest mijn verzoek drie keer herhalen, maar toen scheen ze het toch begrepen te hebben. “Uw bestelling is klaar!” zei ze even later trots, en legde het broodje voor me op de toonbank. Op een plastic bordje.  

Dinsdag was een leuke opdracht: duurzaam vervoer gebruiken. Fijn wat beweging dus om bij mijn afspraak in Utrecht te komen! Van Wilnis naar station Breukelen fiets je een prachtige route door de polders. Ook in Utrecht viel het besparen van vervoersgebruik mee: de tram reed natuurlijk nét weer voor mijn neus weg, dus ja, dan maar lopen in plaats van een kwartier te gaan staan wachten.

Voor de goeie moed kocht ik bij een bakker waar ze een soort Turkse Lambada draaiden, een kleverig churros-achtig… eh, ding. De bakkersvrouw wilde het al in een zakje doen, maar ik zei dat dat niet hoefde. “Dan doe ik het wel zo, goed?” riep ze enthousiast, en kwam aan met een stuk aliminiumfolie. Noooooooo. Ik legde uit dat ik afval probeerde te besparen, ze vroeg “Oh doe je dat in een groep?” (maar er stond niemand achter mij), ik antwoordde “nee, het is voor No Impact Week” en met een meewarige blik en een glimlach kreeg ik hem toen eindelijk mee.

Lokaal en seizoensgebonden eten op woensdag was voor mij ook nog wel te doen. Een broodje kaas bij de lunch en spruitjes bij het avondeten, Hollandser kan niet toch? Maar waarom kan ons hollandse zonnetje toch geen thee en chocola groot brengen?? Groot dilemma, die dag. Ook donderdag heb ik mijn zwaktes weer onder ogen moeten komen. Een dagje energiegebruik verminderen zag ik aanvankelijk wel zitten: helemaal de computer uit en lekker een duurzaam boekie lezen in daglicht! Maar helaas, daar bleek m’n notebook mij weer geen tijd voor te gunnen… ’s Avonds dan maar naar Clean Drinks, om tenminste nog iets aan de Dag van de Duurzaamheid te doen. Op deze speciale duurzaamheidsborrel zou Colin Beavan live op skype komen om ons moed in te spreken! Dat mocht ik niet missen natuurlijk, en moed om de week tot een goed einde te brengen had ik daarna zéker weer.

Vrijdag moesten we water besparen. Gewoon een dagje niet douchen dus, ik moest toch nergens heen en het is nog beter voor je huid ook! Spaart ook nog eens energie. Energiebesparen gaat bij mij thuis zowieso wel goed, aangezien onze huisbaas een streng thermostaat beleid voert: ’s middags mogen we hem eventjes op 17 zetten om het huis op te warmen, maar na een uurtje is 16 graden heus wel warm genoeg! Ook heeft hij heeft een deken met mouwen erin gekocht, zodat ik nu niet meer klappertandend op mijn kamertje zit. 

Op de laatste dag werd je aangemoedigd iets aardigs te doen voor je medemens en de maatschappij. Ik zag Sinterklaas met pakjesboot 12 op ons dorp afstevenen, dus dacht ik, laat ik deze zeer maatschappelijk betrokken persoon eens een handje helpen. Dus zelf pepernoten bakken maar! Het kostte me wel een paar uurtjes met Sinterklaasliedjes op TV en dan ook nog een half uur de oven aan, dus eigenlijk niet zo duurzaam… 

Een No Impact Week, moeilijk? Absoluut, het kan altijd beter. Maar zoals No Impact Man himself zei: “Remember it’s not about perfection, it’s about learning.”

Meer ervaringen lezen? Kijk bijvoorbeeld hier om te zien hoe het bestuur van Morgen het ervan afbracht!