De stem van onze generatie
Waar hoor je nog protestgeluid van jongeren? Tegenwoordig geven we liever een like op Facebook dan dat we urenlang blauwbekken met een zelfgeschilderd spandoek. Columnist Suzanne verheft haar stem.
Voor het tweede weekend op rij was het tijd om mijn stem te verheffen voor gerechtigheid. In de straten van Brussel scandeerden we klimaatkreten, op melodieën uit bijna het gehele Beatles oeuvre te horen. Op de Kunstberg in downtown Brussel culmineerde dit in de klimaatversie van Hey Jude: Hey you! Gericht aan de wereldleiders die voor de COP16 samenkomen in Cancún:
Cancún, don’t make it bad
Take these measures, to save the climate
Remember that there is only one earth
Then you can start, to make it better
Demonstratie 1 was de nogal pretentieuze ‘Schreeuw om Cultuur’ te Utrecht. Daar werd eerst ellenlang uiteengezet hoezeer kunst niet alleen van de elite, maar juist van de massa is, om af te sluiten met een samenzang bestaande uit onbegrijpelijke tekst op een melodie van Beethoven. Teleurgesteld als ik was in deze zelfbevestiging van de elite en het veel te hoge percentage grijsaards, besloot ik toch mee te schreeuwen, al was het maar om de stem van jongeren te laten horen.
En dat is precies waar het vaak aan schort. Onze generatie wordt verweten zich ontdaan te hebben van idealen en bijbehorende protesten. En daar zit wel een kern van waarheid in. Liever een like op Facebook dan urenlang blauwbekken met een zelfgeschilderd spandoek. Even snel die petitie tegen verhoogd collegegeld voor ‘trage’ studenten (en bedankt!) ondertekenen op minimaalnominaal.nl, maar van de bijna 600.000 Nederlandse studenten stonden er slechts 1500 in de kou op het Binnenhof afgelopen maandag.
Generatie Y wordt door de protestgeneratie gezien als verwende kinderen, die niets meer hebben om voor te vechten. Maar, de protestgeneratie. Waren dat niet die eeuwige studenten van vroeger, die gemiddeld bijna 10 jaar over hun studie hebben gedaan? Zij hadden tijd zat om te protesteren. Wij moeten gehaast doorstuderen.
Hey you!
Voor het tweede weekend op rij was het tijd om mijn stem te verheffen voor gerechtigheid. In de straten van Brussel scandeerden we klimaatkreten, op melodieën uit bijna het gehele Beatles oeuvre te horen. Op de Kunstberg in downtown Brussel culmineerde dit in de klimaatversie van Hey Jude: Hey you! Gericht aan de wereldleiders die voor de COP16 samenkomen in Cancún:
Cancún, don’t make it bad
Take these measures, to save the climate
Remember that there is only one earth
Then you can start, to make it better
Demonstratie 1 was de nogal pretentieuze ‘Schreeuw om Cultuur’ te Utrecht. Daar werd eerst ellenlang uiteengezet hoezeer kunst niet alleen van de elite, maar juist van de massa is, om af te sluiten met een samenzang bestaande uit onbegrijpelijke tekst op een melodie van Beethoven. Teleurgesteld als ik was in deze zelfbevestiging van de elite en het veel te hoge percentage grijsaards, besloot ik toch mee te schreeuwen, al was het maar om de stem van jongeren te laten horen.
En dat is precies waar het vaak aan schort. Onze generatie wordt verweten zich ontdaan te hebben van idealen en bijbehorende protesten. En daar zit wel een kern van waarheid in. Liever een like op Facebook dan urenlang blauwbekken met een zelfgeschilderd spandoek. Even snel die petitie tegen verhoogd collegegeld voor ‘trage’ studenten (en bedankt!) ondertekenen op minimaalnominaal.nl, maar van de bijna 600.000 Nederlandse studenten stonden er slechts 1500 in de kou op het Binnenhof afgelopen maandag.
Generatie Y wordt door de protestgeneratie gezien als verwende kinderen, die niets meer hebben om voor te vechten. Maar, de protestgeneratie. Waren dat niet die eeuwige studenten van vroeger, die gemiddeld bijna 10 jaar over hun studie hebben gedaan? Zij hadden tijd zat om te protesteren. Wij moeten gehaast doorstuderen.