Mark wint de Green Queen Challenge!

Koninginnenacht en de zen van het motoronderhoud

Het was de eerste keer dat ik de vrijmarkt ’s nachts bezocht. Al gauw voerde de stroperige mensenmassa mij door nauwe straatjes naar delen van de stad waar ik zelfs bij daglicht nog nooit voet had gezet. Het schaarse licht van straatlantaarns, zaklampen en knipperende kerstlichtjes bracht maar nauwelijks orde in de brei van bonkende muziek, graaiende mensen en een haast duizelingwekkende massa restanten van meer dan zestig jaar consumptiemaatschappij.

M’n hoofd begon zeer te doen en ik begon sterk te betwijfelen of ik wel iets leuks op de kop zou tikken. Dat kon toch niet?! Het was koninginnenacht! Ik moest en zou met iets leuks thuiskomen! Verward keek ik om me heen, naarstig op zoek naar een interessant kleedje om m’n heil bij te zoeken. Plots zag ik een klein bebrild mannetje die vanaf z’n klapstoeltje naar me glimlachte met een rust die menig yogaleraar jaloers zou maken. “Trekt u het een beetje tussen al die herrie?” vroeg ik. “Ach, je went eraan.” glimlachte hij en terwijl hij z’n blik over het kleedje voor hem liet gaan voegde hij eraan toe: “Zit er iets van je gading bij?”

Voor m’n gevoel heb ik zeker een half uur door z’n vele dozen met boeken zitten bladeren. De meeste waren vermakelijk om te bekijken maar weinig ‘bezitswaardig’. “Ik heb al zoveel boeken” verexcuseerde ik me en probeerde het zoveelste boek dat me deed denken aan mijn grootouders terug in de doos te stoppen. Ik kreeg ‘m niet met goed fatsoen terug tussen twee andere boeken en trok lukraak een stapel eruit om meer plaats te maken. Voor de tweede keer werd ik die nacht vriendelijk aangestaard. Ditmaal door een prachtige handgetekende dwarsdoorsnede van een versnellingsbak. “Da’s een mooie!” riep ik enthousiast. ‘ZO WERKT EEN AUTO’ prijkte het in witte letters op een afgeschreven biebboek. “Jaah, dat is voor oude auto’s.” reageerde het mannetje met nog steeds de zelfde vriendelijke rust. “Ik heb een oude auto.” riep ik nog enthousiaster terug. Ik vertelde hem over mijn gele Volvo uit 1970 (“Toen ik geboren werd, was ‘ie al een ouwe bak!”) maar dat ik er al een tijd niet meer in gereden had vanwege een ontraceerbaar geschraap uit het motorblok. “De waterpomp” reageerde het mannetje zelfverzekerd en hij somde op zijn beurt alle auto’s op die hij ooit had bezeten; een indrukwekkende historie van modernisatie en toenemende complexiteit. “Met de auto’s van nu kan je niets meer. Maar ik heb ooit de hele motor van m’n Peugeootje 504 uit elkaar gehaald. Bleek ‘t gewoon de waterpomp te zijn!” Ik moest lachen om z’n Hollandse nuchterheid en kreeg het boek mee voor de ouderwetse prijs van vijftig cent. Morgen ga ik de waterpomp smeren volgens de instructies van het boek en wie weet… 

Mark won met zijn verhaal een exclusieve KoiBoi-tas. Gefeliciteerd!