Schoen tot bloem

Tijdens mijn stage bij Vroege Vogels radio maakte ik een reportage over jongeren die iets goeds doen voor het milieu. Hier vertel ik hoe het maken van die items in zijn werk ging. Voor de daadwerkelijke onderwerpen kun je terecht op de site van Vroege Vogels. Of natuurlijk diehard luisteren tussen 8.00 en 10.00 op zondagmorgen, radio 1.

‘Oh bah’, denk ik. Dramatisch zuchtend kijk ik een beetje rond op de redactie. Het werk van een journalist is soms gewoon zeer vervelend. Je zeurt onwillige mensen aan hun hoofd of ze misschien alsjeblieft een interview willen geven, of je wacht je een ongeluk tot iemand de moeite neemt je terug te bellen, of mailen. Ik dacht een mooie ingang gevonden te hebben tot OAT Shoe. Één van de jongens uit een eerder item van mijn hand, kende zo waar de geestelijke vaders van deze bijzondere schoen. Ik kreeg een mobiel nummer, alles leek vlotjes te gaan. Ik was zeer tevreden. Maar het blijkt allemaal toch wat tegen te zitten. OAT Shoe heeft een hip pr-bureautje in de arm genomen en via hen probeer ik nu al geruime tijd een afspraak te maken voor een interview. En dat valt niet mee. Ik baal een beetje, maar wil ook niet opgeven. Het is echt een leuk verhaal en ik gá dat vertellen, hoe dan ook. Dus ik stuur maar weer een wervend mailtje.

Uiteindelijk sta ik dan toch in Amsterdam, met mijn kleine recorder. Het is wat fris. Als het maar niet gaat regenen, straks. Ik wilde nog naar buiten voor het item.. Nou ja. Ik sta voor een groot gebouw waar allerlei jong talent voor een goede prijs een ruimte kan huren. In één van die kamertjes zetelen Dirk-Jan Oudshoorn en Christiaan Maats. Ik ben toch wel een beetje zenuwachtig. Ook al is dit al het vierde en laatste item dat ik voor mijn serie produceer. De ruimte van OAT Shoe beslaat twee witgeverfde ruimtes. Een klein keukentje annex vergaderruimte en een grotere zaal waar ze hun bureaus hebben. Trots prijkt er een oorkonde aan de muur waarop staat dat OAT Shoe 15.000 euro gewonnen heeft. Hier staat ook een voorraad schoenen opgestapeld. ‘Hier bewaren we van elke soort schoen één paar in elke maat die we hebben’, zegt Christiaan terwijl we naar de schoenen kijken. Op het grote bureau liggen een aantal zolen. ‘Ja, we zijn constant bezig onze producten te verbeteren. We kregen klachten over de zool, dus gaan we nu dit eens proberen. Kijk de randjes zijn wat minder scherp…’ Christiaan peutert wat aan de zool en kijkt dan verwachtingsvol naar mij. ‘Nou, zeg het maar, wat gaan we doen?’ Buiten begint het zachtjes te regenen.

We hebben een binnen- en buitenopname. Eerst vertelt Christiaan over de schoen, wat er zo duurzaam aan is in vergelijking met mijn All Star, die naast de OAT Shoe op tafel staat. Als ik een stukje terugluister, hoor ik dat Christiaan wel erg zakelijk klinkt, hij moet eigenlijk een beetje enthousiaster worden. Anders wordt het zometeen een soort suf marketingpraatje. Oh jee. Ik begin alweer zenuwachtig te worden. Nadat ik voorzichtig een stukje op de schoenen heb gelopen, stel ik dan ook voor om naar buiten te gaan. We gaan kijken bij een paar schoenen die al lekker liggen te rotten.

Eenmaal daar aangekomen, komt Christiaan helemaal los en word ik helemaal blij. Hij vertelt dolenthousiast over het moeizame, bizarre proces van het zoeken naar de juiste medewerkers en producenten van de schoenen. Ik staar naar de schoenen, waar inderdaad al van alles op leeft en besef me dat ik al voor een uur opnamemateriaal heb. Van 60 naar 7 minuten. Ik zou zeggen, beluister het resultaat en oordeel zelf.