Een duurzame maar hypocriete week
Het is een discussie waar iedereen die tijdens het boodschappen doen op duurzaamheid let weleens in verzeild raakt: hoe ver ga je? Is duurzaam consumeren de moeite en het geld waard? 
Het is een discussie waar iedereen die tijdens het boodschappen doen op duurzaamheid let weleens in verzeild raakt: hoe ver ga je? Is het een zonde om af en toe vlees te kopen dat niet van biologische afkomst is? Ben je hypocriet als je zegt vegetariër te zijn, maar je eet wel vis? En, voor veel mensen de belangrijkste overweging: is duurzaam consumeren de moeite en het geld waard?
Dat zijn allemaal hoogst persoonlijke afwegingen. Mijn eigen consumptiegedrag valt doorgaans in de categorie ‘hypocriet duurzaam’: ik ben tegen de bio-industrie en vermijd producten die hieruit afkomstig zijn, maar ik maak vaak genoeg een uitzondering als ik trek heb. Ethiek kun je niet eten.
Toch besloot ik eens wat strenger voor mezelf te zijn en een week lang zo duurzaam mogelijk boodschappen te doen. De eerste regel lag daarbij voor de hand: koop zo veel mogelijk biologische producten. Omdat ik in het centrum van Amsterdam woon, is het vinden van biologische producten geen probleem. Alleen de prijs is vaak wat pijnlijker.
De tweede regel die ik mezelf oplegde, vormde een grotere uitdaging: koop zo min mogelijk spullen met een plastic verpakking. Voor groenten en fruit was dat geen probleem, ik nam gewoon mijn eigen plastic tasje mee naar de markt. Geen extra moeite, geen extra geld en het scheelt de verkoper nog een tasje ook.
Mijn liefde voor vlees en paddenstoelen was wel problematisch, want producten in die categorie krijg je zelden zonder plastic. Gelukkig vond ik een oplossing in het diepvriesvak. De producten die daar staan worden doorgaans niet met duurzaamheid geassocieerd, maar je vindt er vaak genoeg vis met het MSC-keurmerk en biologische snacks, met alleen een laag karton eromheen.
Eieren in kartonnen dozen boden ook uitkomst. En zelfs brood bleek niet zo’n groot probleem: bij sommige bakkers en supermarkten kun je dat in een ouderwetse papieren zak meekrijgen (het is wel aan te raden het brood thuis alsnog in een plastic zak te stoppen, want dan blijft het langer goed).
En wat een verrassing: het leek me bijna onmogelijk om één dag boodschappen te doen zonder plastic, maar uiteindelijk heeft het me een week lang nauwelijks problemen opgeleverd. Soms ontdek je pas terwijl je een offer maakt, dat het helemaal geen offer is.
Mijn portemonnee is wel gaan lijden onder dat consequent biologisch consumeren. Toch stoor ik me vaak aan mijn terughoudendheid om veel geld te besteden aan mijn maaltijd. In mijn kast staan diverse zeldzame uitgaven van boeken, waarvoor ik meer dan honderd euro betaalde. Dat vond ik geen probleem, dus waarom zeur ik over die twintig euro extra die ik de afgelopen week ben kwijtgeraakt?
Omdat ik, zoals de meeste consumenten, decadent en hypocriet ben. Maar de meest irritante vorm van hypocrisie is wat mij betreft nog wel de bewering niet hypocriet te zijn…
Illustratie door Masha Pikulina
Dit artikel is geschreven door Julius Koetsier.