Column: Duurzaam engeltje
Iedereen weet het: duurzaam leven is beter voor de wereld. Maar ondanks dat ik me zo veel met duurzaamheid bezighoud, lijkt de duurzame engel op mijn schouder het niet altijd te winnen van het McDonalds-etende duiveltje..
Een beetje treurig gooi ik tijdens de afwas alweer een IKEA-mok in de prullenbak. Toen ik hem een paar weken geleden op de grond gooide, leek er niets aan de hand te zijn. Na iedere afwas werd het onschuldig lijkende barstje echter groter en iedere keer dat ik er thee uit wilde drinken, moest ik er net iets meer in doen dan de bedoeling was. Een steeds groter deel van de thee sijpelde weg door het barstje en steeds grotere kringen ontstonden op mijn bureau.
En nu is het dus zover. Het moment waarop het echt niet meer kan: deze mok gaat weg. De vier overgebleven mokken uit het IKEA-starterspakket – want dit was al nummer twee van de zes die sneuvelde – zwaaien hem uit vanaf het afwasrekje. “Hij heeft een mooi leven gehad,” zie je ze denken. Bijna.
Terwijl de klep van de prullenbak dichtvalt schiet er een zin door mijn hoofd. “Dit is niet duurzaam,” zegt het duurzame engeltje op mijn schouder verwijtend. Een deel van mij heeft zin om dit duurzame engeltje van mijn schouder af te slaan en verder te gaan met de afwas, zonder me ook maar ergens druk om te maken. Dit is ook het deel van mij dat ’s ochtends het liefst drie kwartier onder de douche staat en het niet erg zou vinden om de verwarming op standje 5 te zetten met het raam open. Gelukkig voor de wereld houdt dit deel van mij steeds vaker zijn mond. Deze keer lijkt het duiveltje op mijn schouder het gevecht echter te winnen, al is het alleen al omdat ik geen zin heb om de mok weer uit de prullenbak te vissen.
Het groene engeltje snoert de McDonalds-etende en water verspillende duivel op mijn schouder de mond – dit is niet duurzaam! Deze mok zou nog prima door het leven kunnen gaan als pennenbak. Die heb ik niet echt nodig, maar dan belandt hij in ieder geval niet in de prullenbak. En dat is goed, want dingen weggooien is zonde.
Dilemma’s als deze spelen zich vaak af in mijn hoofd. Gaat het niet om het weggooien van een mok, dan gaat het wel om het betalen van een euro extra voor biologisch sinaasappelsap, het aanzetten van de verwarming versus het aantrekken van een trui en het eeuwige probleem van consequente voedselverspilling, doordat het laatste kapje van m’n brood nooit echt lekker is. Ach, denk ik dan, terwijl ik het gevecht tussen de duurzame engel en het duiveltje even uitschakel, iedereen heeft wel van die duurzame zondes. Ik werp nog een laatste blik op de mok en gooi dan de klep van de prullenbak dicht. Mokken recyclen tot nutteloze pennenbakken is voor mij blijkbaar toch nog een stap te ver.