Dagboek Antarctica: Waar ben ik aan begonnen…?

Ik zat op de rand van een gigantische berg in Antarctica en had het mooiste en meest indrukwekkende uitzicht dat ik nooit zal vergeten. Daar op die plek, op dat moment, maakte ik de belofte dat als ik terugkwam in ons kleine kikkerlandje ik mij volop in zou gaan zetten voor een duurzamere wereld. Dit continent met haar onaangetaste natuur mag simpelweg niet verloren gaan voor toekomstige generaties.

Dag beste lezers! Ik ben Micha Klaarenbeek, woon in Twente en studeer Milieukunde op Saxion te Deventer. Het afgelopen jaar is voor mij het drukste, heftigste en meest leerzame jaar ooit geweest. Vandaag deel 1 van mijn ervaring van mijn reis naar Antarctica.

Het begin

Vorig jaar in begin februari won ik met mijn team de Cleantech Challenge prijs. We wonnen de prijs met het idee om te gaan 3d-printen met plastic afval bij sportverenigingen. Deze prijs werd uitgereikt door Robert Swan, een bekende poolreiziger en zeer bekende motivational speaker.

Nog voor de prijsuitreiking vroeg ik Robert of ik mee mocht, mee met 90 andere studenten vanuit de hele wereld richting Antarctica. Op dat moment wist ik nog niet waar ik aan begonnen was. Robert mompelde toestemmend maar door alle drukte en commotie kon ik niet alles verstaan; we moesten al snel met de prijs op de foto. Een half uur later, terwijl ik samen met mijn teamgenoten van mijn vierde biertje genoot, kwamen er opeens twee onbekende mannen naar mij toe lopen. Ze vroegen mij of ik over vier weken naar Antarctica zou kunnen!? Vol verbazing zei ik natuurlijk ja!

Vier weken van weinig slaap volgden; veel interviews en fotoshoots, inkopen van speciale kleding en vooral nog veel onbesef. Ik was zo druk dat die vier weken ook zo weer voorbij waren. Voor mentale voorbereiding was dus geen tijd. Het besef begon langzaam te komen toen ik in het vliegtuig zat naar Buenos Aires, Argentinië (tussenstop). In Buenos Aires was het 30 graden, gelukkig had ik mij hier goed op voorbereid en liep ik met korte broek door de mega stad. De rest van de dag lag ik met een zwembroek aan het zwembad niet wetende wat ik 5 dagen later zou gaan zien.

Stichting 2041

De expeditie wordt ieder jaar georganiseerd door de Stichting 2041, geleid door Robert Swan. De stichting staat voor het jaartal waarin het verdrag van Antarctica verloopt en er een nieuw verdrag getekend moet worden. Het huidige verdrag zorgt ervoor dat er niemand mag boren naar grondstoffen op Antarctica. Het continent is behalve een aantal onderzoekcentra dus nog onaangetast door de mens. Als we ons nu maximaal gaan inzetten op hernieuwbare (duurzame) energiebronnen en de overgang naar een circulaire economie, dan is niet nodig om op Antarctica te gaan boren.

In het volgende artikel vertel ik meer over mijn reis en ga ik verder in op het belang van het beschermen van Antarctica. Want ook hier in Nederland zullen wij de effecten gaan merken als we Antarctica niet beschermen tegen onze hebzucht…