Column: Bob de bouwer goes green
Daar sta ik dan, in de regen, tot aan m’n enkels in de modder. Waarom ben ik dit ook al weer gaan doen? Oh ja, om een dagje mee te kijken bij het aardehuisproject. Een bouwproject in de gemeente Olst waarbij op zo duurzaam mogelijke wijze een kleine woonwijk wordt gerealiseerd. Een groot deel van de materialen is hergebruikt. Zo gaan oude autobanden de muren vormen van de 23 woningen die hier in totaal komen te staan. Er is door de bouwstijl nauwelijks verwarming nodig en de stroom wordt opgewekt met zonnepanelen. Een bijzonder project dus, vooral omdat het voornamelijk door de aanstaande bewoners zelf wordt gebouwd. Een hels karwei, alle hulp van buiten is dan ook meer dan welkom. Een echte klusser ben ik echter niet. Ik ben hier om te kijken of dit uiteindelijk in het straatje groene villawijk gaat passen, of toch meer een gerecyclede krottenbuurt wordt.
Een compleet duurzaam huis bouwen blijkt nog een enorme uitdaging. Te beginnen met het feit dat lang niet alles praktisch haalbaar is. Zo is tweedehands hout vaak van veel mindere kwaliteit en moeilijker op maat te maken dan het hout dat je in de winkel koopt. Soms zijn duurzame bouwmaterialen wel een paar keer zo duur en sommige dingen mogen simpelweg niet volgens de Nederlandse bouwvoorschriften worden gebruikt. Concessies doen is dan ook het toverwoord. Zo wordt er bijvoorbeeld beton gebruikt om de muren – die grotendeels van autobanden zijn – te verstevigen, gelukkig maar. Dit roept echter de vraag op of al die concessies niet af doen aan het principe van een duurzaam “aardehuis”. Gelukkig wekken de (toekomstige) bewoners wel de indruk echt overal over na te hebben gedacht en niet van plan te zijn om zomaar van hun idealistische plaatje af te wijken.
Vol goede moed verken ik samen met een groep vrijwilligers en bewoners de beerput. Althans, nadat ik natuurlijk al mijn vrienden een foto (lees: Snapchat) heb gestuurd van mijn prachtige bouwhelm. Er is, op een paar in de modder verloren huizen na, nog weinig te zien. Werk aan de winkel dus, ik mag helpen bij het bouwen van de autobandenmuur. Oftewel: autobanden stapelen, vullen met zand en met een schuine hoek naar achteren, juist. Godzijdank blijkt deze muur voor een schuurtje te zijn. Ik moet er niet aan denken om in een huis te wonen waarbij een stel vrijwilligers de dragende muur heeft gebouwd, waar ook nog eens een schuine hoek in zit en waarbij één van die vrijwilligers uit mijzelf bestaat. Muren bouwen blijkt dan ook niet echt een taak voor mij te zijn. Terwijl de echte bob de bouwers ondanks de stromende regen door bikkelen, geef ik mezelf een kleine rondleiding.
Het eerste wat opvalt op het bouwterrein is hoe groot en modderig het hier is. “Er is net van de week een stevigere weg aangelegd, scheelt echt een hoop”, hoor ik meerdere mensen zeggen. Was het dan nog erger? In 2015 moeten alle huizen af zijn, tot nu toe zijn er vijf bewoonde huizen op het terrein. Huizen die er bijzonder futuristisch uitzien. Het vele hout en de enorme ramen bedekt onder een dak van gras geeft het een idee van hobbit hol meets modern woonhuis. Binnen wordt dit hippe thema doorgezet, met veel houten balken, vloeren van leem en grote open ruimtes die vrij minimalistisch zijn ingericht. Af en toe geeft het de indruk van een grot, maar tegelijkertijd ben ik ook erg onder de indruk.
De grot associatie verdwijnt gelukkig als sneeuw voor de zon bij het ontmoeten van de kersverse bewoners. Overal waar ik kom word ik warm ontvangen met eten en drinken. Het risico dat dit in de prullenbak belandt kan ik natuurlijk niet nemen, en onder het mom van voedselverspilling schrok ik dan ook alles maar netjes op. Een nieuwe wijk die niet alleen heel groen is, maar ook gastvrij. Er komen hier voornamelijk jonge, moderne gezinnen te wonen. Het soort dat op zondag niet naar de kerk gaat, maar eerder participeert in een of andere meditatie bijeenkomst. Ook de bankmanager in driedelig pak tref ik niet aan. “Mensen willen graag horen dat we een soort ouderwetse commune zijn, maar dat is absoluut niet het geval” vertelt bewoonster Tessel Hofstede.” Ze wijst op een divers gezelschap waarbinnen iedereen zijn eigen motieven heeft om voor een aardehuis te kiezen. Voor kunstenares Edith Kostelijk was een belangrijke reden om hier te komen wonen het samen willen wonen en leven met “mens en natuur, op natuurlijke wijze en met respect voor elkaar.” Voor de bewoners is dit duidelijk een groene villawijk in aanbouw. Ik ben erg benieuwd of dit beeld over een paar jaar werkelijkheid is geworden. Zelf ben ik stiekem blij dat ik straks weer m’n eigen saaie, doch zeer stevige, huisje binnen stap.
