De Laatste Miles
Na een prachtige start, een sluimerend middenstuk en verschrikkelijke gebeurtenissen die leidden tot een uitgeroepen noodstaat in Frankrijk zijn we aangekomen op onze bestemming. Parijs; de stad van de liefde, maar inmiddels ook de stad van aanslagen op het vrije leven.
Tijdens de eerste dagen vond de wandeling een ritme; strompelen naar het ontbijt, busje inladen met bagage, eerste stappen zetten, koffietje met croissant erbij, nog meer stappen, mijlpaal, paraplu erbij, broodje kaas (Maroilles), laatste stappen, hotelkamer, dutje, omkleden, diner, wijntje, walkshow (talkshow), kletsen, luisteren, biertje erbij, lachen, nog een biertje, nog meer lachen, tanden poetsen, pyjama, slapen.
Opeens waren daar die aanslagen, op onschuldige mensen zoals wij, genietend in hun thuisstad, onze stad van aankomst. En toch gingen we door. Voor het klimaat, voor onszelf, maar vooral voor een betere wereld.
De rust keerde langzaam terug in de groep, en ook in Frankrijk, waar we ons ten tijde bevonden. De vaste wandelaars werden een doorgewinterde groep fitte mensen. Dagjesgasten hielden het tempo bijna niet bij, en voor een kilometer of dertig draaide men de hand niet om. Blaren waren omgetoverd tot eelt –na zorgvuldige behandeling van onze EHBO’er- en een nachtrust van 6-7 uur slaap was normaal geworden. Een tijdelijke familie was gevormd.
In het team was een zekere mate van flexibiliteit en creativiteit gegroeid. Was er per ongeluk een restaurant geboekt op 10 kilometer afstand? Geen probleem, met wat kaarsen en servetten improviseerden we Restaurant Urgenda in de conferentiezaal van het hotel. Was er muziek nodig bij de dagelijkse talkshow? No worries, de gitaar en zangstem werden zo uit de kast gehaald door de werk- en deelnemers.
En zo ging het ook met de aankomst in Parijs. Meerdere keren werd geïnformeerd hoe wij de stad zouden betreden vanwege het samenhorigheidsverbod, maar de directrice besloot om de dingen af te wachten tot de avond voor vertrek. Groepsleiders werden aangewezen voor het geval dat we zouden moeten opsplitsen, maar niets was minder waar.
Twee undercover agenten van de Franse politie begeleidden onze groep van circa 80 mensen succesvol door de banlieue naar de Sacre Coeur. Hier stond het ontvangstcomité paraat met een feestelijke finishboog, toeters en ballonnen. Tranen vloeiden over de wangen van de vaste deelnemers, en in een staat van euforie feliciteerden zelfs de minste vrienden elkaar. 600 kilometers waren achter de rug, voor onszelf, het klimaat, en een betere wereld. En nu was het tijd voor een pint – of drie- in de Irish Pub.
