Zero Emission

Het is sneller dan lopen en wellicht ook minder langzaam dan fietsen: dertig uur duurde het om na The Climate Miles met een volledig elektrische auto van Parijs naar Amsterdam te rijden. Het begon allemaal met het geweldige idee om drie volledig elektrische volgauto’s te gebruiken voor The Climate Miles. Best een leuk idee, als de groep zich toch maar zo’n 25 kilometer per dag in zuidelijke richting verplaatst, en vooral als dit verplaatsen verband houdt met een duurzame missie.

Al bij het ophalen van de auto’s keek de Nissan dealer de office manager aan alsof hij water zag branden. “Jullie gaan naar PARIJS?!” “Ja”, zei Marja, “maar in hele kleine stukjes”. “Maar hoe komen jullie dan terug?!” vroeg de Nissan dealer, vol onbegrip. Tja, daar hadden we nog niet zo over nagedacht. Maar, met zo’n flexibel team moest dat wel goed komen… toch?

Al snel gaf ik me op als vrijwilliger voor het terugrijden van de elektrische colonne naar Amsterdam. En meer mensen volgden. Dit evolueerde in een ware competitiedrang om het eerste terug te komen, onze eigen Rat Race, maar dan vol elektrisch. Team Leaf -in de Nissan Leaf-, Team Filmcar -in de auto met filmspullen- en Team No Regrets – de naam gerelateerd aan een niet zo strategische keuze- ontstonden al snel.

De Urgenda groepsapp werd overspoeld met informatie over de spannende competitie:

Team Leaf besluit haar strategie aan te passen en via Lille te rijden, terwijl Team Filmcar haar strategie nog geheim houdt.

 Team No Regrets is gestrand bij een paal in Cambrai waar het pasje niet werkt en niemand weet hoe de paal geactiveerd kan worden.

Team Filmcar waagt de sprong door in één keer 120 kilometer naar Gent te rijden; handschoenen aan en muts op, airco en verwarming uit, radio uit, 80 kilometer per uur op de snelweg terwijl ze worden ingehaald door een massa aan vrachtwagens.

Een Nissan Zero Emission auto heeft namelijk een bereik van 160 kilometer op een volle batterij, maar dit is alleen van toepassing als men zo zuinig mogelijk rijdt. Bovendien wil het feit dat ergens een laadpaal staat niet zeggen dat deze het ook daadwerkelijk doet; op onze reis ontdekten we namelijk dat er ongeveer 6(!) verschillende pasjes nodig zijn om overal veilig elektriciteit te kunnen ‘tanken’. Zo kan het prima voorkomen dat je een werkende paal vindt, maar je deze vanwege een niet-werkend pasje niet kunt gebruiken en dus met een lege tank blijft zitten.

Dit gebeurde in Gent. Met onze laatste kilometers gingen we op zoek naar een nieuwe paal, waar ons pasje het wel zou moeten doen. Eenmaal aangekomen pakte ook deze lader ons pasje niet, waarna de wanhoop bij team Leaf en Filmcar – team No Regrets was immers al gestrand in Cambrai- toch even toesloeg. Het was 22 uur ’s avonds, onder de nul graden, en de marginale 4,5 uur slaap en kater van de avond ervoor hielpen ook niet voor de sfeer. Zat er dan helemaal niets mee?

Op zo’n moment bof je dat je met een team Urgendisten op pad bent – waaronder één werknemer van het Low Car Diet met een telefoon vol Zero Emission ondernemers. Een aantal belletjes en klachten naar 06-nummers van ons pasjesbedrijf verder werden de palen op afstand aangezet. Speciaal voor ons, de pioniers! Vervolgens besloten we om ons even op te warmen in één van de leukste cafeetjes die Gent kent, en zo te wachten tot de krachtstroomladers (opladen duurt zo’n 3-4 uur) hun werk hadden gedaan. Eenmaal in het café sloeg de vermoeidheid toch echt toe en na een berekening dat we pas rond een slordige half 5 ’s nachts Amsterdam zouden bereiken – indien alles goed ging- besloten we te overnachten in een Gents jeugdhostel.

Helaas kon het nog erger; bij het nemen van een shortcut om onze bagage op te halen in de parkeergarage van het ziekenhuis zag team Leaf zich om klokslag elf uur ingesloten worden door hekken in het plaatselijke psychiatrisch centrum, kennelijk overdag geopend voor voetgangers. Na te hebben geïnformeerd bij de omliggende bewoners – sommigen in zebrapak- werd besloten zo snel mogelijk de shortcut te verlaten en dan wel over het hek, met een lachstuip als gevolg.

Na een nacht goede slaap stonden de teams de volgende dag op met frisse moed. Het plan was om direct van Gent naar Breda te rijden, waar we ons eindelijk op veilige bodem zouden bevinden; de bodem van Fastnet. Met een schamele 70 kilometer per uur op de snelweg en het nodige vrachtwagenplakken bereikten team Leaf en team Filmcar met nul op de meter respectievelijk de Nissan dealer en ANWB in Breda, waar ze als daadwerkelijke avonturiers werden ontvangen met een kopje koffie.

En de rest is geschiedenis. Na 30 uur – 31 voor team No Regrets – bereikten de drie teams eindelijk hun bestemming, met als resultaat een prachtig verhaal voor op het kantoor, en voor later… Als we allemaal elektrisch rijden. Weet je nog die keer dat we van Parijs naar Amsterdam reden met een range van maximaal 160 kilometer? Dat waren nog eens tijden…