Protest in Parijs: It is up to us
Na afloop van de klimaattop in Parijs werd het akkoord in de ‘mainstream’ media geportretteerd als een groot succes. Vanuit de klimaatbeweging klonken echter meer kritische geluiden: hoewel het akkoord met goede intenties is neergezet, overschrijdt het allerlei rode lijnen met catastrofale gevolgen voor de toekomst. Daarom werd op de zaterdag 12 december een grote protestactie georganiseerd in Parijs. Duizenden mensen gingen gekleed in het rood de straat op en beeldden zo de lijnen uit die dit akkoord overschrijdt. Het was een weekend van veel dubbele gevoelens… en ik was erbij. 
Aan de vooravond van de actie was de sfeer gespannen. De protesten waren namelijk verboden door president Hollande, en we wisten niet wat voor soort reactie we van de politie konden verwachten als we toch de straten op zouden gaan. Dit verbod op samenscholing en demonstratie was ingesteld als veiligheidsmaatregel na de vreselijke gebeurtenissen van 13 november in Parijs. In eerste instantie had ik hier veel begrip voor: Parijs was getraumatiseerd en er heerste angst, boosheid en verdriet. Dit was dus geen goede sfeer om duizenden mensen samen te brengen en actie te voeren.
Maar naarmate de klimaattop verder vorderde, werd het steeds duidelijker dat het verbod op samenscholing voornamelijk voor activisten gold. Grote markten werden bijvoorbeeld zelfs extra beveiligd, zodat die wel door konden gaan. De boodschap leek te zijn: sommige waarden van onze westerse cultuur, zoals het consumentisme, zijn de moeite waard om te beschermen. Andere, zoals de vrijheid van meningsuiting om te vechten voor de redding van het klimaat, zijn dat simpelweg niet. Dit inzicht sterkte mijn motivatie om juist wel te komen en mijn stem te laten horen. Samen met een groep Nederlandse activisten reisde ik af naar Parijs om deel te nemen aan de acties.
Maar op de ochtend van de grote actie kregen we opeens te horen dat de acties toch legaal waren verklaard. Aan de ene kant was dit natuurlijk een grote opluchting, omdat we geen geweld of arrestaties meer hoefden te vrezen van de politie. Maar aan de andere kant realiseer ik me ook donders goed dat als dit eerder dan een paar uur voor de demonstratie bekend was gemaakt, er veel en veel meer mensen zouden zijn gekomen. Alsnog stonden we die dag met 15.000 man in de staten van Parijs. Dat was veel minder dan de 300.000 die eerder dit jaar, voor alle gebeurtenissen in Parijs en voor het verbod op demonstratie, voorspeld waren. Maar voor mij was het alsnog de grootste actie waar ik ooit aan heb deelgenomen. Het was heel gaaf om omringd te zijn door zo veel mensen uit heel Europa en zelfs daarbuiten, die zo gepassioneerd waren voor het klimaat. Je voelde de vastberadenheid en de hoop van de mensen om je heen.
Op een van de grootste spandoeken, ik schat van zo’n vijftig meter lang, stond een tekst die voor mij de conclusie van dit weekend samenvatte: ‘It is up to us to keep it [= fossil fuels] in the ground’. De wereldleiders hebben een poging gedaan. De intenties leken goed, maar het gat tussen wat zij beweren als ambitie te hebben, en tussen wat er daadwerkelijk toegezegd is te doen, is te groot. Dus het is aan ons, de burgers, om druk uit te oefenen om dit gat te dichten, en te zorgen dat deze ambities realiteit worden.
Lucien Sánchez