Sustainable Humans: Lydia

Of ik mezelf als duurzaam zou omschrijven, hangt ervan af hoe je duurzaam definieert. Ik ben er wel mee bezig: ik denk bewust na over de keuzes die ik maak. Wat ik eet, de kleding die ik koop, afval scheiden. Dat laatste is natuurlijk lastig in een studentenhuis, maar ik heb dit wel meegekregen vanuit thuis.

Ik eet geen vlees, deels vanwege duurzame overwegingen en deels vanwege gezondheidsoverwegingen. In de vleesindustrie krijgen dieren voedsel waar veel hormonen in zit. Deze wil ik niet in mijn lichaam hebben. Daarnaast ben ik het niet eens met hoe de vleesindustrie opereert.

Op sociaal vlak ben ik voor mijn afstudeeronderzoek bezig met een project om een duurzame relatie te creëren tussen Nederlanders en vluchtelingen. Bij dit project worden vluchtelingen gekoppeld aan een maatje, een student, en een coach uit het werkleven gedurende vier maanden.

Dit is een project van stichting New Dutch Connections. Zelf werk ik veel met jongeren van 18 tot 30 jaar en de vrijwilligers. Eigenlijk ben ik de schakel tussen de mensen op het kantoor van New Dutch Connections en de mensen die het werk uitvoeren. Het idee is dat na deze vier maanden het contact blijft bestaan en op deze manier duurzame relaties tot stand komen.

Wat ik heel mooi vind aan New Dutch Connections is dat zij de nadruk ook leggen op verandering in beeldvorming over vluchtelingen. Het gaat nu heel vaak over ‘de vluchteling’, maar die bestaat niet. Vluchtelingen vormen geen homogene groep, maar deze bestaat uit een Mohammed, een Achmed, en een Gaid. Jongeren met talenten, met dromen, die iets willen met hun leven hier in Nederland.

Lydia, 21
Utrecht