Sea the Truth: lege oceanen en zeeën
“Down here all the fish is happy
As off through the waves they roll
The fish on the land ain’t happy
They sad ‘cause they in their bowl
But fish in the bowl is lucky
They in for a worser fate
One day when the boss get hungry
Guess who’s gon’ be on the plate?”
– Ariel en Krab Sebastiaan
Disney probeerde het ons al jaren geleden te vertellen, (zee)dieren zijn onze vrienden. Weet je nog die scène waarin Ariel een krab voorgeschoteld kreeg? Als kind heb je door dat er iets niet klopt, als kind voel je dat dat tegennatuurlijk is. Helaas wordt dit gevoel, inlevingsvermogen in dieren, kinderen afgeleerd.
Inmiddels is er al veel bekend over de vee-industrie en zijn er veel vegetariërs uit milieu- en dieroverwegingen. Vissen zijn echter een heel ander verhaal. Velen eten geen vlees maar wel vis, vissen krijgen maar weinig empathie van de mens. Dit komt deels doordat we maar weinig over de visindustrie weten, dit gold ook voor mijzelf. Tijd om eens te onderzoeken wat de problemen zijn die komen kijken bij de visvangst.
Met deze motivatie ging ik naar de filmvertoning van Sea the Truth. De hoofdvragen van de avond waren: Is het nodig om zoveel vis te eten? En hoe duurzaam zijn duurzame visserijprojecten eigenlijk? Onderwaterfotograaf Dos Winkel, leidde de film in en sloot hem ook af. Dos is duiker en heeft het koraal kapot zien gaan, hij vertelt zijn verhaal aan de hand van foto’s. De sleepnetten maken de bodem leeg, met alles wat er leeft. Het koraalrif is niet meer gezond, in 2040 zal er zelfs helemaal geen koraal meer zijn en daarmee verliezen we een grote bron van zuurstof. Daarnaast is er sprake van overbevissing. Wist je dat de bijvangst dood overboord wordt gegooid? Dit komt omdat een visser maar bepaalde vissen op de kant mogen brengen, in verband met regelgeving en vergunningen. De bijvangst is zo’n 40% van de totale vangst wereldwijd!
Die arme visjes! Vissen ervaren veel stress tijdens hun vangst. In de lucht worden ze met velen samengeperst, ze sterven uiteindelijk door verstikking – langzaam en pijnlijk. De vissen die levend terug de zee ingegooid worden, ervaren een trauma. Het is best vreemd dat hier geen regulering voor bestaat.
Bizar is dat een derde van de vis wordt gevangen voor vismeel, het voer voor kweekvis en vee. ‘Kweekvis eet voor 99% zeevis en is de nieuwe stress kip’, aldus Dos, ‘want ze willen niks anders meer eten’. Daarnaast zijn de visoliepillen een probleem. Vele vissen worden uitgeperst voor een paar druppeltjes olie. Zonde dus. En daarbij verteld Dos, dat je die pillen helemaal niet nodig hebt! Het is ook niet wetenschappelijk bewezen dat je visolie nodig hebt. Vissen ‘bevatten’ omega-3 door het eten van algen, veel beter kunnen we dus die algen rechtstreeks eten. Dos had alternatieve pillen meegenomen voor de verkoop, ook met Omega-3 en alles, maar diervrij. Het kan gewoon!
Er is helaas geen verantwoorde vis op dit moment. Als we vegetariër worden, krijgt de zee tijd om zich te herstellen. Door de overbevissing is herstel nu niet mogelijk. In plaats van vis zouden we kunnen overgaan op het eten van zeewier. Zeewier geeft een vissige smaak aan je eten en voorziet het van natuurlijke eiwitten en vetten. Het is de groente van de toekomst, het milieu verbeterd en het onderwatermilieu wordt verrijkt.
“The seaweed is always greener
In somebody else’s lake”
– Ariel en Krab Sebastiaan
Eindnoot: de film vond ik erg leerzaam, het gaf een uitgebreid overzicht van wat er bij visvangst komt kijken en wat de gevolgen zijn. Soms was de film wel wat langzaam, er zaten erg veel shots van Marianne Thieme en haar collega’s in. Waarbij ik me afvroeg: waarom? De onderwater beelden van Dos (die in de film zaten), lieten me realiseren waarvoor we het doen. Misschien kunnen we ons niet inleven in de vis op ons bord, maar wel in die school guppies die door het gekleurde koraal heen zwemmen. Alleen voor deze beelden is het al een kijktip.
Bekijk ‘Sea the Truth’ hier: