Een duurzame parel vol puur leven: Costa Rica
Dit jaar was mijn zomerbestemming weer eens wat anders dan normaal. Geen appartementje aan de Franse kust, geen pizza eten in Italië, maar wel rondtrekken met een veel te grote backpack door Midden-Amerika, inclusief Costa Rica. Puur leven, dat is het motto van het natuurrijke land. Bij elk antwoord, bedankje, of gewoon als er niks gezegd hoeft te worden is het antwoord van de lokale bevolking voorspelbaar: pura vida. Het land van slechts 7 miljoen inwoners viert haar rijke zegening van flora en fauna dan ook op meerdere, pure manieren. Het lokale dieet bestaat bijvoorbeeld vooral uit rijst, bonen, planten, en wat vlees of eieren, allemaal uit eigen land.
Nog opvallender is de inzet van het land voor haar natuurlijke bronnen. Zo wordt organisch, papier, plastic, en glas bijna overal gescheiden, kom je tijdens bustochten vaak windparken of waterdammen tegen, en gaat het land uitermate zorgvuldig om met haar drukbezochte natuurparken. Dit alles tot de grootste trots van haar inwoners. Meerdere malen heeft een trotse gids uitvoerig verteld over het ambitieuze beleid van Costa Rica op het gebied van duurzaamheid, durabilidad. Costa Rica heeft namelijk als doel om in 2020 in het geheel zero carbon te zijn. Om dit te bereiken is het land grotendeels overgeschakeld op duurzame energie – op dit moment wordt al meer dan 97% van de energie duurzaam opgewekt. Bovendien worden enorme hoeveelheden bomen geplant om de uitstoot van (nog) niet duurzame sectoren, zoals bijvoorbeeld het transport, goed te maken.
Het land is als een Midden-Amerikaanse parel, met zowel een kust aan de Caribische als aan de Stille Oceaan. Het is een land met 26 natuurparken, duizenden diersoorten, en zonder een leger. Want met zulke duidelijke prioriteiten op het gebied van duurzaamheid en geen duidelijke veiligheidsrisico’s is geld besteden aan een leger gewoon zonde. In de natuurparken wijzen de gidsen met hun verrekijkers vol passie de verschillende soorten luiaarden aan, bijvoorbeeld in het Jaguar Rescue Center, waar onze gids al 10 jaar zich inzette om gewonde wilde dieren of baby’s zonder ouders op de goede weg naar de wilde natuur te helpen. Zodra we de grens van Nicaragua over waren, onze tweede bestemming, beseften we meteen hoezeer Costa Rica vooroploopt in haar milieuregulaties en natuurbehoud en daarmee een uitzondering is op de Midden-Amerikaanse regel. In Nicaragua rijdt men in oude, vervuilende schoolbussen uit de jaren ‘60, staan aan de grens rijen oude auto’s en vrachtwagens met chemische stoffen te wachten om Costa Rica in te mogen, en gooit de lokale bevolking al haar afval gewoon op straat, uit de bus, of uit het raam.
De Costa Ricanen, ook wel ticos genoemd, beseffen hun nationale status maar al te goed. Volgens
Nicaraguanen, nicas, zijn de ticos dan ook meer dan eens arrogant, en denken ze alles beter te weten. Een rivaliteit tussen de twee landen was zeker te merken. En gelijk hebben de Costa Ricanen, ze mogen zeker trots zijn. Maar als je toch in Midden-Amerika bent, sla Nicaragua dan vooral niet over. Het contrast tussen de twee landen was ontzettend bijzonder om te zien, en Nicaragua, een land dat na decennia politieke onrust vol in ontwikkeling is, wordt niet voor niks het Costa Rica van de jaren ‘70 genoemd.
Photo credits: Helena de Boer
