it’s my life, it’s now or never, isn’t it?
Ontmoet Lotte. Lotte is onze columnist over duurzaam leven en vertelt ons hoe zij elke dag probeert om haar dagen zo duurzaam en bewust mogelijk door te brengen. Ze heeft haar eigen speciale kijk op haar omgeving en de wereld en neemt jullie mee in haar gedachtegang. Lees mee en laat je prikkelen door haar uitspraken en acties!
Door Lotte Litooij
Jezelf online voorstellen, eigenlijk past dat niet bij mij. Ik leef liever op het gemakje in de offline wereld, zonder smartphone en een goed werkende internetverbinding hoef ik mij ook niet druk te maken om wat iedereen te melden heeft over mijn kijk op de wereld. Maar elk nadeel heb z’n voordeel zei iemand ooit, en aanschouw het internet ondertussen ook als een medium waarop je perspectieven deelt. Dat vind ik belangrijk, want ontwikkelingen vinden alleen plaats wanneer je nieuwe ideeën deelt. Doen, durf en de waarheid. In dat laatste geloof ik niet zozeer, hoewel je altijd nieuwe waarheden kan creëren door te doen. “Wie niet waagt, wie niet wint”, zei mijn moeder altijd, vandaar dat ik lange tijd overtuigd ben geweest van het idee de wereld te kunnen veranderen. Ondertussen heb ik het idee laten varen van Pippi Langkous die, gehesen in een mantelpakje, een paard boven haar hoofd tilt te midden van de Tweede Kamer. Overtuigen is een vrij zinloze bezigheid, Jehova-getuigen zijn immers ook al jaren bezig. Je kan beter uitleggen waarom je iets doet.
“Jehova-getuigen zijn immers ook al jaren bezig”
Tijdens mijn studie bos- en natuurbeheer heb ik veel mogen leren over de desastreuze effecten van de westerse samenleving op onze planeet, welke niet alleen het uitsterven van vele plant- en diersoorten in de hand werkt, maar ook vele mensen treft die elders op deze wereld zijn geboren. Dit wetende stemt mij soms aardig pessimistisch, en raakte mij diep toen ik een jongen ontmoette zonder de juiste papieren. Gelukkig laat de natuur ook een tal van manieren zien hoe we meer in evenwicht kunnen leven. Een sturende maatschappij maakt deze omslag echter niet gemakkelijk, waardoor ik mij nog steeds schuldig maak aan praktijken waar ik niet achter sta. Daarnaast bestaat het idee dat duurzame keuzes meer geld kosten, en als student is het te besteden budget vaak beperkt. Gelukkig biedt een creatief brein de mogelijkheid van het schijnbaar onmogelijke waarheid maken. Het is alleen van belang daar samen voor te gaan!
“Gelukkig biedt een creatief brein de mogelijkheid van het schijnbaar onmogelijke waarheid maken”
Soms vraag ik mij af of ik vroeger niet te veel sprookjes heb gelezen, en dat het idee iets te kunnen veranderen een illusie is. Zou ik mezelf niet een hoop ellende besparen door gewoon te accepteren dat dit het is? Aan de andere kant schuilt in elk sprookje een kern van waarheid, in ieder geval een bepaalde verwachting. Het leven is nu eenmaal niet oneindig, een mens heeft te kiezen. En gelukkig maar, anders had Fiona voor altijd op Shrek kunnen blijven wachten, want wie gaat nu prinsessen redden van draken die niet gevaarlijk zijn? Laten we wat vaker rekening houden met de ander door het maken van meer gebalanceerde keuzes en het idee varen altijd meer nodig te hebben. Of is dat verlangen gewoon de geëvolueerde versie van survival of the fittest?
“Wie gaat nu prinsessen redden van draken die niet gevaarlijk zijn?”
Ook ik wens mezelf het beste toe uit alle werelden, maar in tegenstelling tot Remy zijn wij nu eenmaal niet alleen op deze wereld. Als antwoord op het verlangen meer in balans te leven ben ik enkele jaren geleden begonnen op eigen wijze kleur te geven aan de verschillende duurzaamheidsdoelstellingen. Zo koop ik geen bananen meer en probeer ik duurzaamheid vorm te geven in het voortgezet onderwijs. De Duurzame Student heeft me uitgenodigd hierover te schrijven, want deze idealen klinken als muziek in de oren maar zijn verdomd moeilijk uitvoerbaar in een wereld waar alles – van eten tot sociaal contact- is gemechaniseerd. Doe je op vrijdagavond moeite vanuit je moestuin een verse maaltijd in elkaar te draaien, of geef je toe aan de overdadige hoeveelheid kroketten die je vrienden toch aan het bakken zijn? En stel ik eet die kroket, hoe geloofwaardig kom ik dan nog over? En is het niet een beetje zonde van al die tijd en moeite die ik deze week in de tuin heb gestoken? En wat is dan eigenlijk duurzaam? Veganistisch eten bijvoorbeeld, een veelvuldig gebruikte oplossing in het duurzaamheidsvraagstuk. Ik wil ook niet ontkennen dat dit uiterst voedzaam en smakelijk kan zijn, maar is het niet vele malen duurzamer om een dieet samen te stellen anders dan uit geïmporteerde kikkererwten, amandelen en sojabonen? Het zijn allemaal kwesties die dagelijks door mijn hoofd spelen. Zinvol, maar vermoeiend, want tegelijkertijd wil ik ook nog leven alsof het mijn laatste dag is en voorbeeld nemen aan Pippi, prinses Fiona en Bon Jovi. Maar het is juist die hindernis, die afweging, die mijn leven kleur geeft. En gezien ik niet de enige ben die verdrietig wordt van gekapseisde boten op de middellandse zee, de snelheid waarmee kippen tegenwoordig worden afgemaakt en van extreem uitgesproken politici in combinatie met de bijbehorende reacties op social media, wil ik graag meer mensen inspireren om keuzes te maken die iedereen wereldwijd op lange termijn van een natje, een droogje en een warm hart voorzien.