Filmrecensie Woman at war: Met pijl en boog strijden voor duurzaamheid
Halla trekt als een krijger door het IJslandse landschap en deinst nergens voor terug. Duurzaamheid is allesbehalve stoffig in Woman at War. De spannende beelden worden afgewisseld met humor en absurdisme, waar de achtergrondmuziek opeens deel uitmaakt van het decor.
Door: Nine de Jonge
De natuur als schuilplaats
In deze film vertolkt Halldóra Geirharðsdóttir de rol van Halla als klimaatactivist. Solo gaat ze op pad met pijl en boog en haalt hoogspanningsmasten neer. Het prachtige IJslandse landschap trekt zij door en ze geeft gehoor aan haar idealisme. Soms versmelt ze met de natuur, die beschutting biedt tegen de overvliegende helikopters. Zowel een dode ram, een zak mest, een kudde schapen als de rivier maken haar onvindbaar voor de politie. De film is spannend, maar ook luchtig en soms wat vreemd: zoals wanneer de muzikanten in beeld komen.
Maatschappijkritisch
De film is maatschappijkritisch, wat bijvoorbeeld terug komt in de (onschuldige) buitenlander die steeds wordt opgepakt door de politie, ervan uitgaande dat deze persoon de dader is. Of in de telefoons die in de diepvries worden gelegd, om privacy te verzekeren. Halla zoekt haar weg om de lokale aluminiumindustrie te dwarsbomen, gezien deze het milieu ernstig bedreigt. De film wil je echter geen moraal opleggen en wijst ook niet met het vingertje. Het geeft enkel een glimp van klimaatverandering, wanneer door een overstroming busreizigers te voet hun reis moeten voortzetten door het water.
Halldóra Geirharðsdóttir als Halla.
De lastige, en wellicht herkenbare, kwestie komt wanneer Halla een adoptieverzoek krijgt. Zij kan het leven van een kind veranderen, maar wil ze daarvoor haar ecoterrorisme beëindigen?
Geen stoffige duurzaamheid
Halla verandert het stoffige imago van duurzaamheidsfanaten, ze strijd echt voor rechtvaardigheid. Als een krijger trekt zij door het landschap en deinst nergens voor terug. Het is een hedendaagse maatschappijkritische komedie, waarin getwitterd wordt, met infraroodcamera’s het landschap onderzocht wordt en de politiek buitenlandse investeerders binnen wil houden.
Het is een film die de klimaatproblematiek luchtig weet te behandelen, en daarbij bijzonder feministisch is. Zoals we gewend zijn van IJsland. Tot slot vraag je je wellicht af: kan een gevangenis gezien worden als een meditatie-retraite?
Regie: Benedikt Erlingsson, bekend van Of Horses and Men (2013). De film draait nu bij 16 filmhuizen, zoals in Utrecht, Rotterdam, Arnhem en Groningen.
