Tussen hoop en vrees: hoe gaat het parlement eruitzien?

Als docent aardrijkskunde ben ik het ene moment als de dood en het andere moment optimistisch. Doordat ik ieder jaar uitleg wat klimaatverandering is en wat er tegen gedaan moet worden, besef ik telkens dat de klok maar doortikt, terwijl mondiale of Europese veranderingen op het gebied van milieu en economie uitblijven. Aan de andere kant poppen er fantastische initiatieven als paddenstoelen uit de grond, overal ter wereld. In de Europese politiek, waar men echt aan de knoppen draait, gebeurt er echter nog te weinig.

Door: Jos Hummelen

Politici op (inter)nationaal niveau hebben namelijk het gore lef om onwetende burgers naar de mond te praten. Ze gebruiken misleidende informatie en wijzen op nieuwe technologieën die ons uit de brand zullen helpen. Dit is alsof een morbide obees de volgende hamburger verstouwd met als argument dat hij ervan uitgaat dat medici wel iets zullen vinden tegen hart- en vaatziekten.

Want wat leren toekomstige burgers in mijn klas? Die leren over de eeuw waarin zij opgroeien. Een eeuw van bosbranden, wassend water en groeiende woestijnen. Die leren dat als Baudet en Wilders iets tegen de toestroom van vluchtelingen willen doen, ze het huidige klimaat moeten redden. Onderwijs maakt namelijk gebruik van wetenschappelijke consensus.

De realiteit

Er is namelijk consensus en dat is bijzonder voor zo een complex wetenschappelijk veld. Het bewijs voor desastreuze verandering van ons huidige klimaat is echter overvloedig. We zijn hard op weg naar een nieuwe ijstijd, waarin het klimaat op veel plekken op aarde vijandig zal zijn. Arme mensen zullen als eerste worden getroffen, omdat zij in de meest kwetsbare gebieden wonen en de minste middelen hebben om maatregelen te treffen. Maar uiteindelijk zullen we als mens er allemaal last van hebben. We staan aan de vooravond van een mega extinctie. Een miljoen dier- en plantensoorten worden met uitsterven bedreigd, waardoor wij uiteindelijk in ons bestaan worden bedreigd.

Ik leer mijn leerlingen dat het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) een wetenschappelijke club is die nog wel eens te voorzichtig is geweest met inschattingen, maar nu alle alarmlichten op dieprood zet. Historici zullen achteraf moeten analyseren waarom de mensheid zichzelf liet stikken.

Structurele veranderingen in je consumentengedrag zijn daarom broodnodig. Geen vlees, minder zuivel en zo min mogelijk vliegen zijn veelgehoorde aanpassingen. Maar je stemt niet alleen met je portemonnee, je kunt ook iemand naar Brussel stemmen.

Doordrammen op 23 mei

Afgelopen weekend bezocht ik letterlijk alle gebouwen van de Europese Unie in Straatsburg, Luxemburg en Brussel. Brussel wordt wel eens een bureaucratische papiermachine genoemd, maar ik ben juist diep onder de indruk van dit democratische apparaat. Zo veel landen samen die gezamenlijk regels maken voor een enorme consumentenmarkt en maatregelen kunnen treffen op economisch- en milieugebied.

Onderschat de beslissingsbevoegdheid van Brussel op het gebied van milieu alsjeblieft niet.

Je moet eens naar binnen gaan in de Hemicirkel, waar alle Europarlementariërs bij elkaar komen in de plenaire sessie. Dat is echt indrukwekkend: daar worden de belangrijke keuzes gemaakt. Het kloppend hart van onze internationale politiek. Onderschat de beslissingsbevoegdheid van Brussel op het gebied van milieu alsjeblieft niet.

Op dit moment zijn ‘De Groenen’ – de partij die duurzaamheid het meest centraal stelt in het verkiezingsprogramma – geen indrukwekkend grote partij, maar wel een van de meest actieve. Ze worden aan de kant gezet als klimaatdrammers. Als je de urgentie van het thema op je in laat werken, is iedereen die vertragend optreedt geen realist. Er is namelijk geen tijd te verliezen met conservatieven die – als het ware – in plaats van op de rem te trappen, hun gordel losmaken, terwijl ze in sneltreinvaart een ravijn inschieten.

Het is heel vreemd dat de opkomst voor de Europese verkiezingen zo laag is, want het is knetter belangrijk dat er goede afspraken worden gemaakt binnen Europa. CO2 stoort zich niet aan landsgrenzen. Optimisten zullen zeggen dat je stem voor twee telt, aangezien meer dan de helft niet komt opdagen. Het is te hopen dat er veel Europarlementariërs bij komen die de ernst van de situatie inzien, maar ik ben bang dat veel stemmers andere thema’s te zwaar laten meewegen. Daarom blijf ik schrijven. Er is reden om te drammen. Er is reden om te stemmen op 23 mei. Er is reden om slechts één onderwerp de doorslag te laten geven.